Rozdział 74 cz.2 „Co tym razem?”

Po pierwsze, witam po tak długiej przerwie. Pamiętacie mnie jeszcze? To ja, ta co tak zwlekała ostatnio z rozdziałami. W tej kwestii obiecuję poprawę. Naprawdę nie miałam czasu na nic. W jednym roku olimpiada z biologii i matura, plus prowadzenie bloga to za dużo jak na moją biedną głowę. Ale trzeba przyznać, kalkulowało mi się to wszystko, mam pewność, że dostanę się na uczelnie, na którą chciałam i maturę musiałam w sumie tylko zdać, nie martwiąc się o punkty. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym się nie stresowała, ale to już inna kwestia.

Ogólnie rzecz biorąc chciałam rozdział skończyć w sobotę, ale siostra wyprawiała urodziny, a horda wrzeszczących dwunastolatków nie pomaga w pisaniu i cały dzień spędziłam w gabinecie u taty, tam było względnie cicho, z książką, zresztą moi rodzice postąpili podobnie, a w domu królowali piątoklasiści. Zgrozą wieje. Dlatego też rozdział jest dzisiaj. Ale obiecałam, że do końca tygodnia, więc w sumie jest w terminie J

Następny jakoś w tygodniu, nie powiem Wam dokładnie, bo trochę teraz mam rzeczy do załatwienia. Na pewno go napiszę, ale nie wiem, czy będzie za dwa dni, czy za cztery. Maksimum to oczywiście tydzień, ale wątpię, żebyście musieli czekać tak długo.

Przepraszam, jeśli miejscami będę się wbijać w ton, a’la esej czy rozprawka, ostatnio tylko to pisałam, więc są szanse, że gdzieś to się uwidoczni, chociaż starałam się, żeby tak nie było. Rozdział ogólnie nie jest wybitnie długi, jest tylko dokończeniem poprzedniego w końcu. Obiecuję, że następny będzie dłuższy, po prostu to było piękne miejsce, żeby zakończyć.

Rozgadałam się, jak zwykle. Nie przedłużając, przepraszam Was za tak długą przerwę i postaram się Wam to zrekompensować w ciągu kilku najbliższych miesięcy. Jeśli wszystko wypali, to powinnam skończyć całość bloga do października, będę pisać do przodu, bo wątpię, żebym na medycynie miała na to czas, a nie chciałabym Was zostawić bez rozdziałów na rok.

Zapraszam do czytania i komentowania J

Asia

Niestety na podobny pomysł, czytaj rozłożenie się przed kominkiem w Pokoju Wspólnym i granie w karty, wpadliśmy nie tylko my. Na szczęście widok ociekającej wodą drużyny Quidditcha, skutecznie przekonał zalegających na dywanie maruderów do zmiany pozycji. Ach, ta gryfońska solidarność. Pomińmy fakt, że wspomagało ją parę hmm… okoliczności. Uno, przed kominkiem siedzieli pierwszoroczni, którzy jak wynalazków Hagrida unikają niepotrzebnych konfrontacji ze starszymi rocznikami. Duo, połowa graczy patrzyła na uczniów zajmujących to miejsce wzrokiem, którego nie powstydziłby się bazyliszek. I tre, nikt, bez potrzeby nie chce podpaść Huncwotom, to źle wróży na resztę życia w Hogwarcie. Dzięki tym, nikomu nieznanym powodom, mogliśmy się swobodnie rozłożyć na wygrzanym przez kominek krwistoczerwonym, grubym, pluszowym dywanie i rozkoszować się ciepłem promieniującym w naszym kierunku wprost z płonącego żywym płomieniem ognia.

- Lily, nie wierć się tak, masz twardą głowę – usłyszałam głos koło swojego ucha.

A tak, uznałam, że brzuch mojego chłopaka idealnie nadaje się na poduszkę. Jednak uzyskanie odpowiedniej pozycji trochę mi zajęło, więc musiałam trochę pokręcić głową, żeby się dobrze ułożyć. A, że wbijałam się Jamesowi w żołądek? Kto by się tam przejmował takimi szczegółami?

- Znając ciebie, właśnie doszłaś do wniosku, że nie warto się przejmować takimi pierdołami, prawda?

- Nie - odparłam zerkając na Jamesa i przyjmując wyraz urażonej niewinności. – Szczegółami, skarbie, ja się ładniej wyrażam, nawet w myślach.

Chłopak tylko się roześmiał i schował twarz w moich włosach.

- Apsik!  - Naszą błogą chwilę relaksacji w ciepłym otoczeniu przerwał nagły atak kichania, dochodzący gdzieś z lewej strony. Szybko spojrzałam się w tamtym kierunku, aby zobaczyć, kto miał na tyle pecha, żeby przeziębić się po dzisiejszym dniu. Obstawiam, że Syriusz albo Dorcas. Z tym ich darciem się przez pół boiska i ganianiem za sobą, niczym kilkulatki, wręcz dziwne by było, gdyby któreś z nich nie złapało jakiegoś choróbska.

Miałam rację. Dorcas właśnie złapał napad kaszlu, a kiedy Syriusz spytał, czy wszystko z nią w porządku, dziewczyna tylko spojrzała na niego zaczerwienionymi oczami i pokręciła głową.

- Łapa, lepiej weź Dorcas do Skrzydła Szpitalnego, nie wygląda to dobrze – poradziłam chłopakowi, podchodząc do nich.

Moja przyjaciółka zdecydowanie nie wyglądała na zbyt zdrową, ujmując to delikatnie. Uklęknęłam koło niej i lekko dotknęłam wierzchem dłoni jej czoła. I cóż, powiedzmy tak albo ja mam lodowate ręce, albo Dor ma gorączkę.

- Syriusz, mówiłam serio – ponagliłam, widząc wahanie Huncwota.

- Nie ma mowy, Lily, nigdzie nie idę, mamy mecz niedługo, a jeśli jestem chora, nie będę mogła grać. Do jutra mi przejdzie – odparła Dorcas. Owszem, może i by zrobiła na mnie dobre wrażenie tymi słowami, gdyby co drugie, cholerne słowo, nie przerywał jej atak kaszlu. Jednak, skoro właśnie tak było, uniosłam tylko brew i spojrzałam na dziewczynę znacząco.

- Tak, Lily, znam ten twój wzrok, ale Gryffindor nie może beze mnie grać – jęknęła brunetka, próbując innej taktyki.

- Nie będzie to łatwe, ale damy radę – postanowił się wtrącić James. – Twoje zdrowie jest ważniejsze niż ten mecz, który swoją drogą jest przeciw Puchonom, więc i tak wygramy. Dorcas, serio, skończysz z zapaleniem płuc.

A spróbowałby mnie nie poprzeć. Owszem Quidditch, rozumiem, ale na litość boską, nie dajmy się zwariować. Poza tym, szczerze mówiąc, w tym stanie to ona i tak nie pogra, prędzej spadnie z miotły.

- Oni mają rację, skarbie – zgodził się z nami Syriusz, gdy dziewczyna spojrzała się na niego szukając wsparcia. – Im szybciej tam pójdziemy, tym szybciej będziesz to miała z głowy, są nawet szanse, że wyleczysz się do meczu.

Dziewczyna tylko westchnęła głęboko, wywracając oczami i nawet nie ruszyła się z miejsca. Łapa, widząc tę reakcję, wstał i podniósł szybko dziewczynę, niczym pannę młodą przy przenoszeniu przez próg, po czym mrugnął do mnie i mocno trzymając wyrywającą się brunetkę wyszedł z wieży Gryffindoru.

- Wreszcie – mruknęła Ann, która nie odzywała się przez całą konwersację. – Serio, mam słaby sen, a Dorcas od tygodnia kaszle przez pół nocy, to może być naprawdę coś poważnego.

- Dlaczego nic nie mówiłaś? – spytałam, lekko urażona.

- Rozmawiałam z Dor. Powiedziała, że ma alergię na roztocza.

- Przecież to bzdura – odparłam, marszcząc lekko brwi. Dorcas i alergia, pfff, przez te sześć lat na pewno byśmy coś zauważyli.

- Też tak powiedziałam, ale ona się uparła, a wiesz jak to z nią jest – skontrowała Ann, patrząc na mnie z lekkim strachem w oczach. A tak, pewnie jej się coś przypomniało. Mieliśmy wiele ciekawych akcji przez te parę lat.

- To fakt, ale przynajmniej Syriusz się wreszcie zebrał w sobie i przeforsował, choć raz, swoje zdanie – odparłam.

- Tego jeszcze nie wiemy – wtrącił się Remus. – Dorcas mogła go jeszcze po drodze przekonać do zmiany zdania – zaśmiał się chłopak.

- Oj, już nie rób z niego, Luniu, takiego pantoflarza – stwierdził James, wywracając oczami. – Aż tak źle z nim chyba jeszcze nie jest.

- Ty się, James, nie śmiej, bo z tobą jest to samo – Ann uśmiechnęła się słodko do chłopaka i mrugnęła do mnie.

No cóż… Muszę się z nią tutaj zgodzić. Udało mi się sobie owinąć Jamesa wokół palca i to już jakiś czas temu, a co trzeba umieć walczyć o swoje. A James od początku miał tendencje do spełniania moich zachcianek, nawet zanim się zeszliśmy. Chociaż wtedy po prostu chciał mnie do siebie przekonać….

- Lily, skarbie – zaczął brunet, siedzący obok mnie.

- Nie jestem twoim skarbem, Potter – warknęłam.

- Dobrze, kochanie.

- Kochaniem tym bardziej – odparłam coraz bardziej poirytowana. – Ani kwiatuszkiem, słoneczkiem, aniołkiem, kotkiem, żabcią czy innym badziewiem – dodałam, widząc, że chłopak znowu otwiera usta.

- To jak mam się w takim razie do ciebie zwracać? – nadąsał się Huncwot.

On tak na serio? Boże, z kim ja się zadaję. Znaczy nie zadaję, bo nie rozmawiamy za często, ale z kim ja teraz przebywam? To brzmi sensowniej.

- Może tak po imieniu, jak wszyscy? – spytałam ze złością.

- Ale to takie zwyczajne… - zasmucił się chłopak.

Merlinie, co ja mam z tymi ludźmi. Czy ja naprawdę proszę o tak wiele? Paru normalnych znajomych. Czy to by kogoś zabiło?

- Dobra, James, postawmy sprawę jasno. Kończysz z tymi durnymi zdrobnieniami i imionkami, dobrze?

- A co będę z tego miał?

- Pomyślę.

Nic z tego nie miał, ale przestał nazywać mnie kwiatuszkami i innymi takimi. Merlinowi niech będą dzięki.

Nagle drzwi do Pokoju Wspólnego otworzyły się z łoskotem i do środka wpadł Syriusz. Trochę sponiewierany, ale zdecydowanie w jednym kawałku.

- I co? – spytałam, patrząc wyczekująco na chłopaka.

- Zapalenie płuc, wykrakaliśmy – westchnął ciężko Black. – Podobno w szkole jest jakaś mini epidemia, mamy wszyscy przyjść za godzinę do Skrzydła Szpitalnego i się przebadać. Podobno coś było w powietrzu w czasie tamtego ataku, nie wiedzą co, i ludzie ni z tego ni z owego zapadają na różne choroby.

- Jak poważne? – spytał Remus, blednąc lekko.

- Niezbyt, ale są magicznego pochodzenia, a z takimi nigdy nic nie wiadomo – odparł Syriusz.

Co tym razem? Czy my nie możemy mieć spokojnego dnia? Ciągle coś, ciągle jakaś tragedia, coś nie mamy szczęścia w ostatnich dniach…