Rozdział 61 „Prawda, czy wyzwanie?”

Wiem, że krótkie. Jednakże, tej długości rozdziały jestem w stanie pisać raz na dwa tygodnie, dłuższe mniej więcej raz na miesiąc. Powiedzcie, którą opcje wolicie.

Zapraszam do czytania i pozdrawiam

Asia

         Nim ktokolwiek zdążył w jakikolwiek sposób zareagować na nieoczekiwaną wiadomość, dyrektor wstał i wykazując się niesamowitą przytomnością umysłu, zapobiegł ogólnej panice:

- Moi drodzy, proszę bądźcie spokojni, nie ma powodów do obaw, w szkole jesteście bezpieczni. Jeśli chodzi o atak, to nie wyciągajmy pochopnych wniosków, nim nie poznamy wszystkich faktów. Póki, co, prosiłbym wszystkich was, o udanie się do Pokoi Wspólnych, oczywiście po zjedzeniu posiłku i poczekanie tam na dokładniejsze informacje. Wasi opiekunowie będą tam razem z wami i przekażą wam wszystko, czego uda mi się dowiedzieć.

         Z tymi słowami mężczyzna podniósł się z miejsca i pospiesznie wyszedł z Wielkiej Sali. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, całe pomieszczenie wypełniło się gwarem głosów, jeśli mam być szczera, dosyć poddenerwowanych, ale, dzięki krótkiemu wystąpieniu Dumbledore’a, na szczęście niezbyt spanikowanych.  Już zaczęłam się rozluźniać, kiedy nagle ujrzałam wyraz twarz Jamesa i przypomniałam sobie, że jego tata jest Aurorem, czyli prawdopodobnie jedną z najbardziej narażonych na atak osób. Chłopak wyglądał na naprawdę przerażonego i nie tylko ja to zauważyłam, bowiem Syriusz już pocieszająco ściskał ramię przyjaciela i starał się go uspokoić, zapewniając, że jego ojcu na pewno nic się nie stało, bo w końcu wiedział, że nadchodzi atak i na pewno był przygotowany. Do Łapy zaraz zresztą dołączył Remus, Peter oraz, oczywiście, dziewczyny wraz ze mną, śniadanie zaś pozostało całkowicie zapomniane.

         Kiedy już udało nam się uspokoić Jamesa, zgodnie orzekliśmy, że i tak nie uda nam się nic przełknąć, po czym całą siódemką szybko poszliśmy do Wieży Gryffindoru. Tam usiedliśmy na dwóch położonych najbliżej kominka kanapach i, żeby zająć się czymś do czasu powrotu profesora Dumbledore’a, zaczęliśmy grać w „prawdę czy wyzwanie”, a wracający z posiłku pozostali Gryfoni, szybko dochodzili do wniosku, że w sumie nie mają nic lepszego do roboty i dołączali się do nas. W gruncie rzeczy skończyło się na tym, że wszyscy uczniowie z szóstego i siódmego roku siedli na środku Pokoju Wspólnego, na dywanie i grali w tę grę, zaś reszta ludzi z Domu Lwa siadł na kanapach wokół i albo przyglądała się grze, albo była pogrążona w głębokiej rozmowie. I tak czas do przybycia naszej opiekunki upłynął nam w przyjemnej atmosferze, wszyscy zdawali się chwilowo zapomnieć o dzisiejszych i wczorajszych straszliwych wiadomościach. W szczególności można to było rozpoznać po wybuchach śmiechu, kiedy padało pytanie, które zmuszało cały dom to przypomnienia sobie pewnych zabawnych zdarzeń z przeszłości, bądź, gdy rzucone wyzwanie było naprawdę rozbrajające.

- No, to powiedz nam, Łapo, jak to się stało, że tak z pół roku temu, twoja kochana dziewczyna ganiała cię po całym zamku z nożyczkami, wrzeszcząc, że cię oskalpuje, jak tylko cię złapie? – spytał Frank Longbottom.

- Ależ, oczywiście – odpowiedział Syriusz, rumieniąc się lekko. – To było tak…

         Retrospekcja

         W sobotę z samego rana, czyli około godziny ósmej trzydzieści obudził mnie przerażający krzyk Dorcas. Otworzyłam jedno oko, po czym, dochodząc do wniosku, że a) nie pali się, b) nikt nas nie atakuje, c) w ogóle nie dzieje się nic wartego uwagi, z powrotem je zamknęłam. Już prawie zapadłam w błogi sen, gdy nagle poczułam, jak ktoś brutalnie szarpie moim ramieniem, zmuszając mnie, żebym się zainteresowała tym, co dzieje się wokół. Zrezygnowana, wiedząc, że i tak nie dadzą mi spokojnie spać, ostatecznie otworzyłam oczy i momentalnie wrzasnęłam, widząc, co stało się mojej przyjaciółce.

- Tragedia, nie? – spytała Dor, wyraźnie już pogodzona z losem swojej fryzury. – Nie mam zielonego pojęcia, komu moje włosy potrzebne są na trofeum, ale dowiem się, a potem drania zamorduje.

         A faktycznie było, za co. Długie, sięgające połowy pleców włosy, będące dotychczas chlubą mojej przyjaciółki zostały nierównomiernie, bo tylko z jednej strony, przycięte mniej więcej do ramion. Ogólnie rzecz biorąc, Dorcas wyglądała, jakby przed chwilą wpadła w ręce szalonego fryzjera, który zdecydowanie za dużo wypił.

- No, nie jest aż tak źle – starałam się pocieszyć przyjaciółkę.

- Taa… Ann też mówiła, że mogło być gorzej.

- Bo mogło – odezwał się głos zza drzwi łazienki. – Mogli cię obciąć na łyso. Tak to przynajmniej wyrównamy z drugiej strony i będzie spoko.

         Trzeba przyznać Ann miała rację. Do śniadania na szczęście udało nam się doprowadzić fryzurę Dorcas do jako takiego stanu, dziewczyna była jednak bliska łez, gdy zobaczyła jak dużo włosów musimy jej obciąć, żeby wyrównać zabiegi szalonego stylisty. Uspokoiła się dopiero, gdy zapewniłam ją, że po posiłku poszukamy w bibliotece przepisu na eliksir, bądź jakiegoś zaklęcia na przyspieszenie wzrostu włosów, na pewno takie jest.

         Aby spełnić naszą obietnicę, szybko złapałyśmy po kanapce, po czym niemalże biegiem udałyśmy się do biblioteki. Na szczęście nasze poszukiwania nie trwały zbyt długo, bowiem bibliotekarka widząc udręczoną minę i fryzurę Dorcas od razu wskazała nam właściwą półkę z książkami. Dzięki temu już pół godziny potem, zaopatrzone w przepisany z książki przepis na eliksir, zmierzałyśmy w kierunku pracowni profesora Slughorna.

         Gdy zapukałyśmy do jego drzwi, mężczyzna zdawał się dosyć zaskoczony, jednak, gdy zobaczył mnie i błagalny uśmiech mojej przyjaciółki momentalnie wpuścił nas do środka, i podprowadził do kociołków, wyciągając po drodze potrzebne składniki i mamrocząc pod nosem, że przynajmniej wie już, kogo zdecydowali się użyć na składnik eliksiru.

         Gdy tylko usłyszałam, co nauczyciel powiedział, spojrzałam na niego zaciekawiona i spytałam:

- Kogo ma pan na myśli?

- Nie wiesz, Lily? – zapytał zdziwiony mężczyzna. – Waszego kolegę z roku oczywiście. Przyszedł do mnie wczoraj pytając o pewien eliksir. Na początku myślałem, że chodziło mu tylko o kwestie naukowe, ale gdy wychodził usłyszałem, jak mamrocze do siebie, że nie ma pojęcia czyich włosów użyć. Widzisz, moja droga, jednym ze składników tego eliksiru jest, bowiem kosmyk włosów czarnowłosej dziewczyny.

- Tak im pan powiedział? – zapytała podenerwowana Dorcas, podnosząc głowę znad kociołka, nad którym się pochylała.

- Nie, kochana, tak pisze w przepisie. Do mnie wasz kolega przyszedł tylko z pytaniem, jakiej ilości włosów byłoby potrzeba do stworzenia hipotetycznego eliksiru i jak widzę potraktował moje słowa aż nazbyt poważnie.

- Co pan przez to rozumie?

- Powiedziałem, panu Blackowi, że potrzebny mu będzie sporej długości kosmyk włosów, mając oczywiście na myśli tak długości około pięciu do dziesięciu centymetrów i grubości dwóch, trzech, a nie połowę twoich włosów, moja droga – tłumaczył się nieporadnie opiekun Slytherinu.

- Panu Blackowi, mówi pan? – spytał retorycznie brunetka, a jej oczy zabłysły niebezpiecznie. – Och, on mnie jeszcze popamięta.

Koniec retrospekcji

         I tak resztę dnia, Dorcas spędziła biegając za Syriuszem po całym zamku z nożyczkami, wprawiając tym samy w osłupienie i rozbawienie wszystkich mijanych uczniów i nauczycieli. A gdy go w końcu złapała… Cóż nie chciałabym być na jego miejscu. Przez kilka tygodni chodził bez połowy włosów, bo wszyscy w zamku uznali, że wygląda zbyt komicznie, by mu pomagać, poza tym sam się o to prosił, a Dorcas złość naprawdę długo przechodziła, więc zlitowała się nad swoim chłopakiem dopiero po naprawdę długim czasie.

         James był właśnie w trakcie wykonywanie kolejnego zadania (z nieznanych nikomu przyczyn odmawiał, bowiem odpowiadania na pytania Syriusza, Remusa i Petera, którzy najwidoczniej starali się coś z niego wyciągnąć) polegającego na skakaniu na jednej nodze z kanapy na kanapę, w przebraniu gnoma, które nie mam pojęcia skąd się wzięło, i wydawaniu z siebie odgłosów kaczki, gdy do Pokoju Wspólnego weszła profesor McGonagall i popatrzyła na chłopaka z dezaprobatą. Następnie nauczycielka jednym machnięciem różdżki zmusiła Pottera do usiąścia z powrotem na miejsce i transmutowała jego przebranie w zwyczajny mundurek szkolny.

- Chodźcie tutaj wszyscy i siadajcie – zakomenderowała profesorka. – Mam dla was informacje od dyrektora.

- A dobre, pani profesor? – Padło pytanie, gdzieś od strony czwartych klas.

- Na szczęście tak, panie McKinley. Na szczęście tak.

         Na te słowa dało się słyszeć zbiorowe westchnienie ulgi, pochodzące przede wszystkich od osób, których krewni pracowali w Ministerstwie Magii.

- Mogę kontynuować, czy są jeszcze jakieś pytania? – spytała nauczycielka.

         Wszyscy pokręcili głowami.

- Dobrze. Wiecie już, że miał dzisiaj rano miejsce atak na Ministerstwo Magii. Wątpię, żeby jednak ktokolwiek z was znał jego przebieg.

- A przyczyny pani profesor?

- Takie jak zawsze, panno Elsiw, żadne specjalne nie są znane. Wracając do tematu, pamiętacie pewnie ataki mające miejsce na początku wakacji, gdy splądrowano Pokątną i kilka innych miejscowości. Otóż zwolennicy Sami-Wiecie-Kogo szukali w tym czasie pewnej książki, zawierającej przepisy na śmiertelnie groźne eliksiry.

         Razem z przyjaciółmi popatrzyliśmy po sobie. Czyli jednak, chłopacy mieli rację, że zaatakują dosyć szybko.

- Jeden z nich – kontynuowała nauczycielka transmutacji. – Jest lotny i zabija lub poważnie rani w bardzo krótkim czasie. Na szczęście Aurorom udało się kilka dni temu uzyskać dostęp do antidotum na ten eliksir oraz kilka innych, o których potencjalnym opisaniu w księdze wiedzieli. Dzięki temu, gdy dzisiaj rano czujniki zamontowane w Ministerstwie Magii przed kilkoma dniami wykryły obecność trucizny w powietrzu, byli oni w stanie momentalnie jej przeciwdziałać.

- Czy są jakieś ofiary? – Dobiegło wszystkich drżące pytanie zadane przez jakąś pierwszoroczną.

- Śmiertelnych ofiar nie ma. Kilkadziesiąt osób trafiło do szpitala św. Munga z lekkim zatruciem, zostali już jednak wypuszczeni, a kilkoro innych czarodziei zareagowało alergicznie na któryś ze składników eliksiru, bądź antidotum i są w ciężkim stanie, ale ich życiu nie zagraża niebezpieczeństwo.