Rozdział 69 „Jest na drodze ku zwycięstwu”

Zacznę od tego, że naprawdę bardzo przepraszam za opóźnienie, ale nie wyrobiłam się na poprzedni termin, a wczoraj nie miałam siły na nic, poza wejściem pod kołdrę i zapadnięciem w sen zimowy. Mam wrażenie, że rozdział nie jest najwyższych lotów, jest krótki i w zasadzie o niczym, ale nie chciałam już dłużej przedłużać, jak znajdę chwilę to go poprawię.  

Poza tym niestety nie mam dobrych wieści. W przyszłą niedzielę zdaję ustny egzamin z angielskiego, naprawdę ważny, a tydzień później idę na 18, a z kolei 11.06 mam pisemną część wspomnianego egzaminu. Z tego powodu rozdział 70 pojawi się najwcześniej 15 czerwca, a i co do tego głowy nie dam, bo idę wtedy na chrzcin i jeszcze nie jestem w stanie przewidzieć, czy zdążę. Wolałabym nie składać obietnic pt. rozdział najpóźniej za dwa tygodnie, a potem się kajać, więc powiem, że rozdział będzie gdzieś między 15 a 22 czerwca, bo tego jestem w stanie dotrzymać.

Cóż zapraszam do czytania i komentowania, a i napiszcie mi o ewentualnych błędach, nie zdążyłam sprawdzić. 

Asia

PS

Życzcie mi szczęścia w zaznaniu snu i czasu wolnego przez najbliższe 3 tygodnie, bo raczej z tym będzie krucho.

         Niestety taki spokój nie mógł trwać wiecznie. Następnego dnia musiałam się w pośpiechu spakować, całkowicie zapomniałam bowiem, że trzeciego stycznia wracamy już do Hogwartu. Jak widać ostatnie wydarzenia negatywnie wpłynęły na moje zdolności poznawcze i po prostu nie ogarnęłam, że jest już ten, a nie inny dzień. Prawdę mówiąc, byłam święcie przekonana, że mam jeszcze co najmniej dwa dni, do wyjazdu do szkoły, a tu James mnie rano ściąga z łóżka i informuje, żebym się pospieszyła, bo jego tata za godzinę tu będzie i teleportuje nas na dworzec. Momentalnie wyskoczyłam z łóżka i zaczęłam wrzucać pierwsze lepsze ubrania do kufra. I gdyby nie śmiech Rogacza nawet bym nie skojarzyła, że jestem w dosyć prześwitującej koszuli nocnej.

         Na szczęście dosyć szybko odzyskałam rezon i wyrzuciłam chłopaka z sypialni, dziękując w duchu wszystkim znanym mi bóstwom, że to nie Syriusz przyszedł mnie obudzić. Nie miałabym potem spokojnego życia, oj nie. A w przypadku Jamesa mogę chociaż częściowo liczyć na to, że zachowa się jak dżentelmen i nikomu o niczym nie powie. A przynajmniej taką miałam nadzieję.

         Na szczęście udało mi się spakować dosyć szybko. Byłam jednak pewna, że tuż po dotarciu do Hogwartu spędzę z godzinę na wertowaniu książek i poszukiwaniu zaklęcia umożliwiającego uprasowanie ubrań, bez użycia elektryczności. Nie miałam jednak czasu na finezyjne składanie każdej koszulki.

         W jadalni czekał już na mnie zastawiony stół, do którego właśnie siadali moi rodzice i przyjaciele.

- Świetne wyczucie czasu, Lily – zaśmiał się Syriusz. – A tak przy okazji… Co zrobiłaś Jamesowi? Po wyjściu z twojego pokoju jeszcze dobre dziesięć minut szczerzył się jak jakiś upośledzony goblin. 

         W odpowiedzi na to Rogacz zarumienił się i wymamrotał pod nosem „Nie twoja sprawa, stary”, jednocześnie rzucając mi przepraszające spojrzenie.

- Nic takiego, Łapo. Twój przyjaciel po prostu ma jeszcze lepsze wyczucie chwili niż ja. Nic wielkiego.

         W gruncie rzeczy to nie było kłamstwo. Niech sobie Black sam wysunie wnioski, mam gdzieś jakie, nic nie potwierdzę, niczemu nie zaprzeczę i upewnię się, że James postąpi dokładnie tak samo.

- Nie psuj zabawy, Lilka – jęknął chłopak z żałością. Po czym zabierał się do dłuższego protestu, jednakże James przerwał mu, mówiąc:

- Łapo, nie ma na to czasu. Musimy zjeść śniadanie, mój tata będzie tu za kilkanaście minut i jeśli nie będziemy gotowi, to teleportuje się bez nas.

- James ma rację, Syriuszu – zgodziła się z Rogaczem moja mama. – Poza tym zaraz wam wszystko wystygnie.

         Kolejnej zachęty chłopcy nie potrzebowali, więc od razu zabrali się do jedzenia. Nim się obejrzałam prawie wszystko zniknęło już ze stołu i znalazło się w żołądkach głodnych mężczyzn, do których, oprócz Huncwotów, należało zaliczyć także mojego tatę. Na szczęście zarówno ja, jak i mama oraz Petunia zdążyłyśmy przygotować swoje porcje, nim nasi kochani panowie zmietli wszystko ze stołu.

***

         Byłam właśnie w trakcie znoszenia kufra ze schodów, to znaczy dokładniej pilnowania Jamesa, żeby nie się o nic potknął w trakcie pomagania mi przy tej, jakże niewdzięcznej, czynności, gdy usłyszałam charakterystyczny trzask. Chwilę później skrzynia trzymana przez Rogacza uniosła się w powietrze i wylądowała obok pana Pottera, dołączając tym samym do pozostałych bagaży.

- Chodźcie, dzieci, chodźcie, musimy się pospieszyć – popędził nas tata Jamesa, chowając różdżkę do rękawa.

         Szybko pożegnałam się więc z rodziną i już chwilę później poczułam jak pan Potter łapie mnie za ramię. Tuż potem świat przede mną rozpadł się na kawałki i na jego miejscu pojawiła się nieprzenikniona czerń. Uścisk na mojej ręce się wzmocnił, tak jak wszystkie uczucia i zmysły, a ja poczułam nieprzyjemny ucisk wokół całego ciała, miałam wręcz wrażenie, że wszystkie moje wnętrzności są wciskane do środka. A potem nagle całe to odczucie znikło, a przed moimi oczami pojawił się Hogwart Ekspres na peronie 9¾. Okropność, chyba nigdy nie przywyknę do teleportacji.

- Wszystko w porządku, Lily? Nagle zbladłaś.

- Jest ok, James. Po prostu teleportacja to trochę nie moja bajka.

         Słysząc moją odpowiedź chłopak zaśmiał się cicho i pokręcił głową, po czym odparł:

- Moja też nie, ale będziemy musieli się przyzwyczaić, będziemy się jej w końcu uczyć od tego tygodnia.

- Żartujesz! Błagam, powiedz, że żartujesz – błagałam cicho, patrząc na chłopaka z rozszerzonymi oczami.

- Niestety nie, Lily. Aczkolwiek mnie się ta sytuacja też nie podoba. Owszem teleportacja przydatna rzecz, ale cholernie nieprzyjemna – odparł James ponuro.

- Ty przynajmniej miałeś czas, żeby się do niej przyzwyczaić – lamentowałam.

- To prawda, ale nie martw się, rozszczepienia są niezwykle rzadkie i proste do wyleczenia – próbował mnie pocieszyć chłopak, jednak widząc stopniowo narastające przerażenie w moich oczach, zrezygnował. – Wiesz, co? Zostawmy ten temat i chodźmy poszukać reszty.

         Na tę propozycję przystałam z radością, mając nadzieję, całkiem słuszną zresztą, jak się okazało, że w towarzystwie przyjaciół uda mi się zapomnieć o obawach związanych z teleportacją. Jednak, gdy odwróciliśmy się w stronę pociągu, coś wydało mi się nie na miejscu.

- Zaraz, zaraz, a gdzie Syriusz? – spytałam zdziwiona.

- Dopiero teraz zauważyłaś, że go nie ma? – roześmiał się James. – Zaraz, gdy wylądowaliśmy na peronie, pobiegł szukać Dorcas.

         No tak, mogłam się w sumie domyślić. Czasami Łapa jest aż do bólu przewidywalny.

***

         Po krótkich poszukiwaniach znaleźliśmy wreszcie właściwy przedział. Powiedzcie mi, jak to jest, że to czego się szuka jest zawsze dokładniej w najdalej położonym od ciebie miejscu? W tym przypadku na drugim krańcu pociągu? Bo, że w ostatnim miejscu, do którego się zajrzy, to w sumie oczywiste, bo jeśli się już szukaną rzecz odnajdzie, to po co dalej ją tropić i słać listy gończe? Chyba nie jest ze mną dobrze, zaczynam gadać od rzeczy. Zwalmy to na karb traumatyzującej teleportacji łącznej. To naprawdę wszystko wyjaśnia, możecie mi wierzyć na słowo.

- Lily, czy ty się tak celowo wyłączasz, żeby nie słuchać naszego ględzenia, czy jak zwykle odpływasz do innej rzeczywistości? – przerwał moje rozmyślania Syriusz, machając mi dłonią przed oczami.

- Zamyśliłam się – odpowiedziałam oburzona takim porównaniem.

- Czyli opcja druga – odparł chłopak, uśmiechając się bezczelnie i patrząc na mnie spod przymrużonych rzęs.

         Długie ma, mógłby się podzielić. Po co chłopakom w ogóle takie rzęsy? Przecież im na nich nie zależy, a kobiety tracą fortunę na kosmetykach, żeby uzyskać taki efekt. I gdzie tu logika?

- Ruda! – Wyrwał mnie z ponownie rozpędzającego się toku myślowego głos Łapy.

- Co? – spytał zirytowana.

Dlaczego on mi przerywa, przecież to nie jest tak, że nie przeżyją beze mnie dwóch minut, a ja tu roztrząsam kwestie natury egzystencjalnej. No załóżmy, że tak jest. Ale sens zachowałam, czyż nie?

         Na dodatek gadam do siebie. Jest źle. To chyba oficjalne rozpoznanie, ale, jak to kiedyś słyszałam są ludzie nienormalni i niezdiagnozowani, więc może jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja. Aczkolwiek chyba nikła.

- No i znowu to robisz.

- Ponawiam pytanie, Syriuszu, co takiego robię?

- Lilka, nie wiem, czy zauważyłaś, ale masz czasami takie dni, że każda myśl, która pojawia się w twojej głowie pociąga za sobą setkę następnych, wyłączasz wtedy całkowicie realny świat, tylko po to, żeby potem ocknąć się w połowie konwersacji i zadawać pytania dotyczące tego, o czym przed chwilą mówiliśmy – wytłumaczyła mi spokojnie Ann, widząc, że Łapa, chyba stracił już do mnie cierpliwość. A przynajmniej na to właśnie wskazywał fakt, że odwrócił się do mnie plecami i prychnął wyniośle.

         Eee tam, zaraz mu przejdzie. Nigdy nie był zbyt dobry w trzymaniu urazy o takie błahostki. W każdym bądź razie nie w stosunku do przyjaciół.

- Tak, jak teraz o tym wspomniałaś, to faktycznie widzę, że mi się to czasami zdarza. Nawet nie zauważyłam wcześniej – przyznałam rumieniąc się lekko.

- Spoko, Lily, każdy ma swoje dziwactwa. – A nie mówiłam, że Syriuszowi szybko przejdzie? – Mniejsza z niezrozumiałymi nawykami Rudej, gramy w karty.

         To oczywiście wywołało ogólny entuzjazm wśród wszystkich pasażerów naszego przedziału. Nawet u Dorcas, wcześniej zajętej robieniem Łapie warkoczyków(musze ją potem podpytać jak do tego doszło) i Petera, który był raczej zaabsorbowany kanapką.

***

         Wsiadaliśmy właśnie do pozbawionych konie powozów, gdy przypomniało mi się wcześniejsze postanowienie. Z tego powodu, gdy tylko usiedliśmy wygodnie, zapytałam:

- Dorcas, a jak właściwie doszło do tego, że Łapa dał ci pobawić się we fryzjerkę? Przecież on ma lekkiego hopla na punkcie sowich włosów.

         Cóż to ostatnie to chyba lekkie niedopowiedzenie, ale Black jadący z oczywiście wraz z nami w karocie i tak się oburzył, krzycząc, że wcale nie.

- Wiesz, kiedy ty i James jeszcze pałętaliście się po peronie, Syriusz wpadł do przedziału, który zajęłyśmy dla naszej siódemki wraz z Ann – zaczęła dziewczyna, ściągając na siebie uwagę Rogacza, który był dotychczas zaangażowany w rozmowę z Łapą na temat Quidditcha, ale słysząc początek opowieści o tym jak doszło do tej nadzwyczajnej sytuacji, przysunął się bliżej i gestem polecił brunetce, żeby kontynuowała.

- W każdym bądź razie Syriusz wbiegł, nie patrząc pod nogi i trochę mnie stratował, przez co wpadłam na fotel, rozwalając swoją misternie plecioną rano fryzurę.

         Fakt, Dor często ma na głowie jakieś finezyjne uczesanie, a dzisiaj tylko rozpuszczone włosy. Czemu tego wcześniej nie zauważyłam?

- Zaczęliśmy się trochę sprzeczać…

- Wrzeszczeć na siebie jak stare małżeństwo byłoby bardziej adekwatnym określeniem – wymamrotała pod nosem Ann, gwarantując sobie tym samym dwa mordercze spojrzenia. – A co, nie mam racji? A to ta krzyczy, że przecież musi ładnie wyglądać i ułożenie odpowiedniej fryzury trwa godzinami, a to ten, że po kiego diabła to w ogóle jest i na jakim narzędziu tortur wzorowali się twórcy wsuwek do włosów, na co Dorcas, że na kluczach do naprawy motorów. I tak w koło Macieju. Miałam wrażenie, że albo rzucą się sobie do gardeł, albo zaczną szukać sypialni – podsumowała swój wywód dziewczyna.

- Ann! – wrzasnęła zarumieniona Dor.

- Fakt, że jesteś taka czerwona tylko potwierdza moje słowa – odparowała blondynka.

         Cóż jak wszyscy doskonale wiemy, Ann jest spokojna, ułożona i grzeczna, ale bazyliszek jej za pazurami siedzi i wyłazi, gdy się najmniej tego spodziewamy.

- A ciąg dalszy? – spytał niecierpliwie James.

- A założyli się, czy Syriusz przetrzyma cały dzień z fryzurą wykonaną przez swoją dziewczynę. Jak na razie Black jest na drodze ku zwycięstwu – odparła dziewczyna, wskazując na głowę Łapy, którą od kilku godzin zdobiły warkoczyki i czerwone kokardki.