Rozdział 57 „Dziwna pieśń Tiary Przydziału”

Nawet nie wiecie, ile czasu zajęło mi napisanie tej piosenki tak, żeby wszystko się rymowało rymami krzyżowymi, choć nie wiem, czy parzystymi byłoby łatwiej, pewnie nie.

Następny rozdział już się piszę, jednak nie mogę Wam powiedzieć, kiedy będzie, ale raczej przed 1 września.

Cóż zapraszam do czytania i komentowania i jeszcze raz przepraszam za opóźnienie

Asia

            Wakacje minęły mi naprawdę zabójczo szybko. Ani się obejrzałam, a już siedziałam w pociągu razem z przyjaciółmi i zbliżałam się nieubłagalnie do szkoły, nauki i magii. Przede wszystkim magii. Jak ja mogłam bez tego żyć? Prawdę mówiąc sama nie wiem. Już samo spakowanie kufra to był horror, a zniesienie go po schodach to dopiero porażka. Zazwyczaj tata mi w tym pomagał, ale złapał jakąś paskudną grypę, więc nawet nie planowałam go o to prosić, niech leży i odpoczywa.

            W każdym razie miałam wrażenie, że dopiero, co wsiadłam do pociągu, odjeżdżającego w stronę Londynu, a już po chwili wysiadałam z powrotem na stacji w Hogsmeade i razem z przyjaciółmi ładowałam się do powozu. Całą podróż do Hogwartu można by było uznać, za przyjemną, ale niespecjalnie ekscytującą, gdyby, tuż przed dotarciem do zamku, James nie zrzucił przysłowiowej bomby, informując nas, że…

— Dowiedziałem się czegoś o tej książce.

            Wszyscy spojrzeli na niego nie rozumiejąc. Nie wiem, jak reszta, ale ja w głowie miałam tylko jedno zdanie:

I dopiero teraz o tym mówisz, Potter? Zobaczysz, doigrasz się kiedyś…

— I dopiero teraz o tym mówisz, Potter? Zobaczysz, doigrasz się kiedyś… — warknęła Dorcas, nieświadomie wywołując u mnie niepohamowany atak śmiechu.

— Nic się nie stało, wszystko ze mną w jak najlepszym porządku, po prostu przed chwilą pomyślałam dokładnie o tym samym – wytłumaczyłam, wiedząc zaniepokojone spojrzenia przyjaciół.

— To dobrze, Ruda, bo już sądziliśmy, że się z naszym kochanym nauczycielem wróżbiarstwa na mózgi zamieniłaś.

— Łapo… Ta zniewaga krwi wymaga – wykrzyknęłam, słysząc jakże urocze porównanie mojej skromnej osoby z Bryanem Marsem. – Możesz być pewny, że dosięgnie cię moja zemsta.

— A kiedy, moja droga, bo ostatnio tyle osób mi odwet i bolesną śmierć w męczarniach zapowiadało, że muszę sprawdzić w kalendarzu, czy mam jakiś wolny termin, bo mi się cały plan posypie, jeśli próby zamordowania mnie będą się pokrywać.

— Nie będziesz znał dnia, ani godziny, powiadam ci Syriuszu.

            Nasza krótka wymiana zdań wywołała chóralny atak śmiechu u reszty Gryfonów. Słysząc to spojrzeliśmy z Blackiem po sobie, wymieniając spojrzenia pełne udawanej i powagi.

— To już nawet poważnie porozmawiać nie można, bo się zaraz z ludzi śmieją. Chodź, Lilka, wychodzimy stąd i zostawiamy ich samym sobie – oświadczył Łapa z nieszczerym oburzeniem.

— Kochanie, mam niejasne przeczucie, że wyjście w tym konkretnym momencie nie skończyłoby się zbyt dobrze – mruknęła Dorcas, wpatrując się w przemykający za oknem krajobraz.

— W przenośni, skarbie – odparł Syriusz uśmiechając się szelmowsko.

— Mniejsza z tym. Wracając do tematu… James, no mówże wreszcie! – wykrzyknęła z niecierpliwością brunetka.

— Nie ma mowy, moja droga. Powiem wam wieczorem, w bezpiecznym miejscu.

— Czy ty sobie zdajesz sprawę, że tutaj nikt nas nie podsłucha? – spytała Ann, patrząc na chłopaka z niedowierzaniem. – Jesteśmy sami, podkreślam SAMI, w dosyć szybko jadącym powozie.

— Tak, ale zaraz dojedziemy, a moja opowieść nie jest najkrótsza.

— To trzeba było nam wcześniej powiedzieć – odparła ze złością, zdenerwowana blondynka.

— Po co? Żebyście mnie dłużej męczyli? O nie, nie ma mowy. Powiem wam dzisiaj wieczorem, po uczcie w Pokoju Życzeń.

— Ale James… — zaczęłam przymilnie, mając nadzieję, że może mi uda się go jakoś przekonać.

— Nie słucham cię, Lily. Nie słucham, bo jeszcze mnie przekonasz – przerwał mi chłopak, zatykając uszy dłońmi i wywołując chóralny śmiech całego towarzystwa.

Nie musiał zresztą długo siedzieć w tej dosyć niewygodnej pozycji, ponieważ powóz zaczął zwalniać, a już po chwili znaleźliśmy się na dziedzińcu Hogwartu, z którego wraz z resztą uczniów udaliśmy się do Wielkiej Sali. Po wejściu do niej, przypomniałam sobie, dlaczego zawsze robiła ona na mnie tak wielkie wrażenie. Cztery wielkie stoły, każdy przypisany do innego domu, podwyższenie, na którym znajdował się stół dla nauczycieli i wiszące przy ścianach herby szkoły i wszystkich domów. Ale najbardziej imponujący był oczywiście sufit, pod wieczór imitujący rozgwieżdżone niebo lub zachód słońca, wczesnym rankiem wschód nowego dnia, a po południu ukazujący dzisiejszą pogodę. Mimo to, gdy pierwszy raz przestąpiłam progi szkoły, w ogóle tego nie zauważyłam…

Retrospekcja

Na drżących nogach weszłam za nauczycielką do ogromnej sali. Nie zwracałam w ogóle uwagi na wystrój i wszystko, co się działo dookoła, ledwo słyszałam śpiewaną przez tiarę pieść, w głowie kołatały mi tylko słowa o tym, że zaraz nastąpi przydział. A co jeśli Tiara Przydziału uzna, że jednak nie jestem czarownicą i każe mi wracać do domu? Petunia nabijałaby się ze mnie do końca życia. Poza tym, po tym, co przeczytałam w książkach, zdecydowanie chcę lepiej poznać świat magii. Ale może się przecież okazać, że nie mam w sobie ani krztyny czarodzieja i co wtedy będzie?

— Lily, uspokój się.

            Wyrwana z ponurych rozmyślań spojrzałam w bok i ujrzałam zaniepokojoną twarz swojego przyjaciela. Pewnie Severus, jak zwykle, odgadł, co mnie dręczy.

— Ja jestem spokojna.

— Oczywiście, a ręce ci drżą jak w febrze tak z zadowolenia, prawda? – spytał czarnowłosy uśmiechając się krzywo.

— Śmiesz wątpić? – zapytałam, udając święte oburzenie. Trzeba Severusowi przyznać, że udało mu się wyrwać mnie z posępnych myśli.

— Nie, no skądże – odparł chłopak sarkastycznie i już otworzył usta, żeby dodać coś więcej, gdy przerwał mu wzmocniony i niosący się echem po Sali głos profesor McGonagall.

— Kiedy wyczytam nazwisko i imię, dana osoba nakłada tiarę i siada na stołku. Adams, Daniel!

            Jasnowłosy chłopak na lekko chwiejnych nogach podszedł do stołka i nałożył tiarę, która już po chwili wykrzyczała:

— HUFFLEPUFF!

            Mgliście zauważałam, jak kolejne osoby są przydzielane do odpowiednich domów, gdy nagle:

— Evans, Lily!

            Nim ruszyłam przed siebie, na spotkanie przeznaczeniu poczułam jeszcze tylko, jak Severus uspokajająco ściska moje ramię. Już po chwili na drżących nogach podeszłam do stołka, usiadłam na nim, nadal lekko się trzęsąc i poczułam, jak nauczycielka nakłada mi tiarę na głowę.

— GRYFFINDOR! – wykrzyczała tiar, tuż po zetknięciu się z moją głową. W głowie zaś nadal cicho słyszałam ciche słowa kapelusza: „Hmm… Wybór jest oczywisty, będziesz tam pasować doskonale.”

            Byłam już niemalże przy stole pełnym witających mnie radosnymi okrzykami Gryfonów, gdy nagle przypomniałam sobie, że Severus prawdopodobnie trafi do Slytherinu! Sam tak powiedział! Co oznacza, że zapewne nie będziemy w jednym domu. Gdy tylko to sobie uświadomiłam, odwróciłam się do przyjaciela i uśmiechnęłam się smutno, starając się jednak zawrzeć w swoich oczach przesłanie: „To nie ma znaczenia, i tak jesteśmy i będziemy przyjaciółmi”.

Koniec retrospekcji

            Ale przez następne lata zwracałam już większą uwagę zarówno na wystrój, jak i na piosenki Tiary Przydziału. Zawsze o tym samym, zawsze o cechach poszczególnych domów, o historii założycieli i o ich młodości. Aż do zeszłego roku, gdy oprócz przekazania nam trochę z historii Hogwartu, przestrzegała nas przed podziałami i niebezpieczeństwami, jakie za nimi leżą. Prawdę mówiąc, końcowe słowa pieśni kapelusza nadal tkwiły mi w głowie, przypominając o swojej obecności w najmniej pożądanych momentach. Jak o na przykład teraz, byłam wręcz w stanie usłyszeć lekko skrzypiący głos, śpiewający słowa przestrogi…

Pomimo iż muszę was podzielić

Obawiam się, że to jest złe.

Mimo iż obrzęd jest, co roku stały

I dzieląc na czworo muszę robić swoje

Wciąż sobie myślę, czy te podziały

Nie ściągną końca, którego się boję.

Och, znajcie ryzyko, znaki czytajcie

Historia sama niesie ostrzeżenie

W niebezpieczeństwie Hogwart jest, uważajcie

Z zewnątrz przychodzą wrogowie i cienie.

Musimy zjednoczyć się wewnątrz szkoły

Każdy z was słyszał, każdy widział

Inaczej na nic trudy i mozoły

Dość powiedziałam. Niech zacznie się przydział.*

            Nie powiem, ostrzeżenia tiary mają w sobie sporo sensu. Hogwart jest strasznie podzielony, a jestem święcie przekonana, że jako zgrana szkoła bylibyśmy znaczenie silniejsi. Ale niewiele da się poradzić na setki lat wzajemnej nienawiści, w szczególności z groźbą wojny, w której staniemy po różnych stronach, wiszącą nad naszymi głowami.

— Lilka, koniec ponurych rozmyślań na dziś dzień, to rozkaz! – zakomenderowała Dorcas, najwyraźniej zauważając moją nieciekawą minę.

— Tak jest, panie generale – odpowiedziałam uśmiechając się lekko. – A teraz cicho, tiara będzie śpiewać – uciszyłam przyjaciółkę.

— Ty i ta twoja niezrozumiała dla wszystkich miłość do piosenek starej czapki – sarknął Syriusz. Jednak na mój morderczy wzrok wykonał gest zamykania sobie ust kluczykiem.

Zacznijmy, więc od samego początku

Jam Tiara Przydziału, Tiara Gryffindora, dla dociekliwego

Ja ci wskażę drogę, jedenastolatku

Dokonam wyboru i przydzielę cię do domu twego

Może będzie Gryffindor twym domem

Dom mojego pana

Gdzie odwaga i męstwo są najważniejszym przymiotem

A przyjaciele pomogą ci z wieczora i z rana

A może domem twym będzie Ravenclaw

Gdzie króluje rozum i mądrość

Wśród tych, co przestrzegają praw

Aby dostać się tam, wielką musisz mieć bystrość

A może w Hufflepuffie

Gdzie kwitnie pracowitość, cnota i sprawiedliwość

Zamieszkać wam wypadnie

Znajdziecie tam przyjaciół, poznacie prawdziwą lojalność

A może Slytherin twym domem od dzisiaj będzie

Jeśli przodków masz w czarodziejskich rodach

Tam ambicja i spryt ci przychylność zdobędzie

Szczególnie, jeśli masz upodobanie w nagrodach

Moim zadaniem, dziś wieczorem będzie

Wybranie wam domu, każdemu z osobna

I nikt z pomocą mi nie przybędzie

Jednakże do błędów w tym przypadku jestem niezdolna

Jak już kiedyś wspomniałam

Nie wiem, czy rozdzielanie was jest dobrym wyborem

Jednak zawsze swe zadanie wypełniałam

Więc i tym razem zamierzam zrobić to z honorem

Ale nie przed tym ostrzec was pragnę w tym roku

Choć podziały niosą za sobą wiele niebezpieczeństw

Mam wrażenie, bowiem, że świat pogrąży się w mroku

Nadchodzące lata przyniosą ze sobą wiele bezeceństw

Nie dajcie się zwieść pięknym słowom i grom

Nawet, gdy zawiedzie wszystko najpiękniejsze

Opierajcie się grozie i niecnym sposobom

Bowiem trwoga zabija, co w ludziach najlepsze

Czasem odbiera męstwo, waleczność

Czasem odejmie wiedzy i mądrości

Zabiera lojalność, siłę, pracowitość

Pozbawia sprytu, ambicji, szlachetności

Ale strach to nie jedyne zagrożenie

Oszustwo, nielojalność, ich się strzeżcie

Nie pozwólcie, by to spustoszenie

Stało się zmorą, szybko je wytępcie

Nadchodzą, bowiem straszne czasy

W których brat zdradzi brata

Przyjaciel sprzeda przyjaciela dla czystości rasy

Zaufanie straci na wartości już najbliższego lata

Jednak ufajcie, żyjcie i kochajcie

Bez tego życie byłoby puste i nic nie warte

Przyjaciół się nie obawiajcie

Pozostawcie wasze serce otwarte

Tymi słowami kończę tę przemowę

Zakończmy już ten historii rozdział

Młody czarodzieju wkładaj mnie na głowę

Dość powiedziałam, niech zacznie się przydział

— Cóż to było dziwne – skomentowałam. – Ja rozumiem, że tiara zazwyczaj nawija coś o niebezpieczeństwach, ale tym razem lekko przegięła.

— Czy ja wiem, Lily… — zaczął Remus. – Tak po prawdzie żadne z nas nie wiem, co się może wydarzyć w czasie wojny. Przyjaciele mogą zdradzić, rodzina także. Przynajmniej z tego, co słyszałem.

— Wojna wyciąga z ludzi, co w nich najgorsze, ale wątpię, żebym kiedykolwiek był w stanie uwierzyć, że któreś z was mnie zdradziło. O! Trzeba klaskać!

— Kurde, James, po takiej pięknej deklaracji swych uczuć nagle, ni z gruszki, ni z pietruszki, stwierdzasz „O! Trzeba klaskać!”, dobrze, że nie jesteś mówcą ani poetą, bo by nam jakieś cuda powstały.

 — Dorcas nie bądź niemiła, bo cię do pokoju życzeń, dziś wieczorem, nie wpuszczę.

— Eee tam. Syriusz i tak mi wszystko potem powie. Prawda, kochany? – spytała dziewczyna, uśmiechając się do swojego chłopaka słodko i mrugając zalotnie rzęsami.

— Moja droga, chciałem cię uprzejmie poinformować, że używanie uczuć mojego przyjaciela do ciebie, przeciwko mnie jest wyjątkowo nie gryfońskie.

— Ale pasuje do moich celów, Rogaczu. Poza tym przyznaj, nie zabroniłbyś mi wstępu, tak samo, jak i ja nie zmuszałabym Syriusza do zrobienia czegoś wbrew jego woli — odpowiedziała już bardziej poważnie Dorcas.

- Nie powiem, racje to ty masz. A teraz pozwól mi zjeść, zamiast wciągać mnie w bezowocną dyskusję.

            Dorcas zachichotała złowieszczo, po czym wstała, skłoniła się nam i oznajmiła ironicznie:

- Proszę państwa, o to James Potter, zawsze najbardziej głodny z nas wszystkich, gotów poświęcić wszystko dla jedzenia, nawet fascynującą konwersację, z jakże uroczą mną. Oklaski proszę.

- Nie zapominaj, Czarna, że Peter je więcej ode mnie i częściej domaga się jedzenia – odkrzyknął James, ledwo przebijając się, przez dobiegający od siedzących w pobliży Gryfonów.

- Co racja, to racja. Ale przyznasz, że też masz niewielką skłonność do pochłaniania dużych porcji – poparłam przyjaciółkę z uśmiechem

- Wiem, ale skończmy już ten temat, naprawdę jestem głodny, nie jadłem od śniadania.

- A te pół wózka ze słodyczami w pociągu – spytała Ann z niedowierzaniem

- Ledwo przekąska, kochana, tak na ukojenie głodu.

            Reszta posiłku upłynęła nam w bardzo miłej atmosferze, pełnej żartów i humoru. Wszyscy wokół zdawali się nie pamiętać o niespotykanych słowach tiary. Jednak, jeśli choć trochę znam swoich przyjaciół, a jestem pewna, że tak jest, to pieśń zasiała w nich, chociaż odrobinę niepokoju, czającą się teraz na dnie umysłu i gotową zaatakować w każdej, najmniej odpowiedniej i spodziewanej, chwili.

            Gdy byłyśmy w trakcie rozpakowywania się, no dobrze, dokładniej w trakcie rozmowy, bo rozpakowywanie się polegało na dwóch ruchach różdżką, ale to tylko semantyka, do naszego pokoju wpadł, nie kto inny, ale sam James Potter.

- Moje drogie panie, osiągnęliśmy konsensus. Spotykamy się o godzinie dwudziestej drugiej w Pokoju Życzeń.

- Ale to prawie cisza nocna!

- Lilka, nie psuj zabawy. Ale jeśli ma cię to pocieszyć, to znamy z resztą Huncwotów sposób na niedanie się złapać.

- To zdążyłam zauważyć. Inna sprawa, czy będziecie chcieli się nim z nami podzielić.

- Śmiesz wątpić? – spytał chłopak, unosząc brwi w komicznym i aż przerysowanym zdziwieniu.

- Nie no, skądże, ale twoja mina wyraźnie wskazuje, że przez myśl ci to przeszło.

- Oczywiści, Lily, jestem Huncwotem w końcu. To do czegoś zobowiązuje. Ale to nie sprawia, że byśmy to zrobili. Nawet nie wiesz, ile mam niezrealizowanych planów w głowie – dodał uśmiechając się cwaniacko.

- Patrząc na twój uśmiech, James, to nie chcę wiedzieć.

- Okay, kochani, poflirtujecie sobie później, pięknie wam to wychodzi**. A teraz do rzeczy, James, sio, musimy się przebrać, w każdym razie ja muszę. Przyjdziemy o dziesiątej, Lily też. Jak będę musiała to użyję siły.

- I to mi się podoba – rzucił w odpowiedzi James, tuż po tym wychodząc i zamykając drzwi.

            Przygotowanie do wyjścia nie zajęło nam zbyt wiele czasu, w końcu nie musiałyśmy się stroić, a jedynie odświeżyć po kilku godzinnej podróży. Jak się okazało z męską częścią naszej paczki było tak samo. Ergo - siedzieliśmy wszyscy razem w pokoju życzeń sporo przed wyznaczonym terminem.

- Skoro się już wszyscy tutaj zebraliśmy, to chyba możemy zaczynać… – rozpoczął James, dla lepszego efektu zawieszając głos i przygaszając różdżką światła. – Rozpoczynamy przerażającą opowieść o…

- Potter, nie błaznuj! Przejdź do rzeczy – wtrąciła się zdenerwowana Dorcas.

- Co ty taka dzisiaj nerwowa? – spytał chłopak z wyrzutem. – Nic tylko krzyczysz i krzyczysz.

- Sorry, James – odpowiedziała brunetka rumieniąc się głęboko. – Ale brat mnie wybitnie wkurzył przed wyjazdem i mam lekką chandrę, nie przejmujcie się mną dzisiaj, do jutra mi przejdzie.

- Spoko. Ale do twojej prośby się dostosuję, bo Lunio też mi rzucał wtedy mordercze spojrzenia. W każdym razie, razem z Syriuszem, podsłuchaliśmy rozmowę mojego taty z kolegami z pracy. Znaleźli kogoś, kto kiedyś czytał tę księgę, w sensie znaleźli pamiętnik takiego kogoś, tak dokładnie, ale to taki niewielki szczególik. W każdym…

- Stop. Ja będę mówił, bo nasz kolega od rana ma jakieś problemy z wysławianiem się. Najpierw zmienia nastrój, teraz temat – przerwał mu Syriusz. – W każdym razie, jak mówił James, to i owo usłyszeliśmy. Podobno aurorzy przeczytali w tym dzienniku, że w książce opisane są sposoby przyrządzania trucizn, które dostają się do organizmu przez układ oddechowy. Wystarcz trochę rozpylić i kaplica. – Chłopak przerwał na chwilę by nabrać oddechu.

- Poza tym, co gorsza – kontynuował zamiast niego z lekka zdenerwowany za wcześniejszy komentarz przyjaciela James. – Można, jeszcze przy tworzeniu eliksiru, zdecydować, kto konkretnie zostanie nim zatruty, a kto nie***. Wyobraźcie to sobie tylko! Wystarczyłoby rozpylić trochę w systemie doprowadzającym pod ziemię powietrze i BUM, pół ministerstwa pada trupem.

- To te złe wieści, ale czy są jakieś dobre? – spytała Ann, nim James zaczął bardziej szczegółowo opisywać możliwe sposoby pokonania Ministerstwa przez Voldemorta.

- Według pamiętnika, przepisy na antidota na wszystkie trucizny zawarte w tej książce są, no cóż, chyba to nikogo nie zdziwi, w tej książce – odpowiedział James. – Co więcej, bo aurorzy skontaktowali się z jakimś Mistrzem Eliksirów, podobno jest sposób na wpuszczenie ich wszystkich do wentylacji i w ten sposób unieszkodliwienia wszystkich ewentualnych toksyn. Jest tylko kilka niewielkich problemów – westchnął ciężko chłopak.

- Pozwól, że zgadnę – wtrącił się Remus. – Po pierwsze umieszczenie tych odtrutek w kanałach powietrznych musi być cholernie trudne i nie wiadomo na ile skuteczne. Po drugie, co w sumie gorsze, żeby mieć odtrutki trzeba mieć tę książkę.

- Masz całkowitą rację. Pominąłeś tylko jedno. Ten facet od eliksirów nie pamięta jak się to robi i musi poszukać swoich notatek, a z tego, co wspominali aurorzy to ma w domu niezły bajzel.

- A z takich dobrych wieści, bez złych haczyków – spytała ponownie już lekko spanikowana Ann

            Słysząc pytanie, Syriusz i James spojrzeli po sobie, po czym równocześnie skłonili głowy i odpowiedzieli unisono:

- Aurorzy trafili już na trop tej książki.

* Z części „Harry Potter i Zakon Feniksa” oczywiście;)

**Nie wiem, czy nie było tego w jakimś ff , jaki czytałam, bo mam takie niejasne przeczucie, autora z góry przepraszam, ale nie pamiętam dokładnie, zmienię to później.

***Oglądałam taki serial „Fringe na granicy światów”, swoją drogą, jak ktoś lubi science-fiction to polecam, i tam było coś o zabijaniu w oparciu o kod DNA, tylko konkretne osoby np. brunetów, rodzinę pana młodego na ślubie itp. Lekko zapożyczyłam stamtąd pomysł.