Rozdział 50 „Prędzej umrę niż przyłączę się do Voldemorta”

Wiem, że napisałam, że będzie lekko łatwo i przyjemnie, ale za oknem taka zawierucha, że nie mogłam nic takiego napisać. Poza tym przeczytałam przed chwilą świetne opowiadania, całkowicie inny fandom, ale w dalszym ciągu bardzo fajne, miało ono zarówno optymistyczne momenty jak i te pesymistyczne, z tego powodu ten rozdział ma też dwojaki charakter. Jest to też spowodowane tym, że nawet, jeśli siadając mam zaplanowane, co napiszę, to bardzo często historia przejmuje kontrolę, ja jestem w stanie umieścić w niej tylko określone punkty, a to jak się potoczy dalej… Cóż, magia chwili. Ja naprawdę wiem tyle samo, co wy, jeśli chodzi o dalsze losy bohaterów.

Ale następne rozdziały chyba będą weselsze. Choć nic nie mogę obiecać. 

Pozdrawiam i zapraszm do czytania

Asia

            Na szczęście dojazd do domu nie zajął nam zbyt długo. Chociaż, nawet, gdyby tak się stało, wątpię, że bym to zauważyła, ponieważ byłam zbyt zajęta rozmową z rodzicami. Dowiadywałam się, co się działo w świecie, kiedy byłam w szkole.  Jak się okazało, całkiem sporo. Otóż, miałam w najbliższym czasie nie spotkać się z siostrą, ponieważ Petunia postanowiła wraz ze swoim chłopakiem pojechać na jakiś obóz, czy coś w tym rodzaju. W gruncie rzeczy nawet mi to pasuje. Prócz tego były też mniej zadowalające wieści, jednakże te nie dotyczyły tylko mojej rodziny, ale całego niemagicznego świata. W prasie, co chwilę pojawiały się wieści o kolejnych dziwnych wydarzeniach np. nieoczekiwanych wybuchach gazu, tornadach, trzęsieniach ziemi i tym podobnych. Oczywiście zawsze powodowało to śmierć wielu osób i ogromne zniszczenia.

            Rodzice wspomnieli też o tym, że w gazetach pojawiły się doniesienia o brutalnych morderstwach, które nie miały żadnych, ale to żadnych motywów. Ludzie zaczynali bać się wychodzić z domów, a cała sytuacja z „klęskami żywiołowymi” (oczywiście wiemy wszyscy doskonale, że żadne katastrofy naturalne to nie były) wcale nie poprawiała nastroju społeczeństwa. Moja rodzina, włączając w to Petunię, zdawała sobie sprawę, kto tak naprawdę stoi za tymi wszystkimi atakami i wcale ich to nie pocieszało, co ani trochę mnie nie dziwi. Prawdę mówiąc sama chyba wołałabym myśleć, że wszystko, co się dzieje to tylko przypadek, niefortunny zbieg okoliczności, aniżeli wiedzieć, że odpowiedzialny za to jest szaleniec wraz z grupą zwolenników, który chce zniewolić cały świat i nie zwraca uwago na to, co zniszczy w swojej walce o władzę.

            Myśli tego typu nie były zbyt pożądane w trakcie wakacji, czyli jakby nie patrzeć w okresie, w którym powinnam odpoczywać i cieszyć się życiem, więc porzuciłam je jak najszybciej mogłam. Wiem, że muszę zdawać sobie sprawę z nad chodzącej wojny, ale zapomnieć o tym na chwilę, choćby na tydzień, czy dwa jest wszystkim, czego w tym momencie mogłabym chcieć.

            Mój umysł zdążył przeskoczyć na całkowicie inny temat do rozmyślań nim wróciliśmy do domu. Miałam pewność, że gdy tylko siądziemy przy stole, rodzice zaczną wypytywać mnie o to, co wydarzyło się w szkole od ferii zimowych. Prawdę mówiąc miałam im tak wiele do opowiedzenia, że nie wiedziałam, od czego zacząć. Właśnie to zajmowało mnie tak długo. To, od czego zacząć.

- Najlepiej od początku.

            Spojrzałam ze zdziwieniem na siedzącą naprzeciwko mnie mamę.

- Zaczęłaś mówić na głos, kochanie – wytłumaczył mi tata, uśmiechając się szeroko.

- Ach… - Zarumieniłam się lekko zakłopotana. – Możecie mi przypomnieć, na czym skończyłam ostatnio, bo nie bardzo pamiętam, co wam już opowiedziałam, a czego jeszcze nie.

- Prawdę mówiąc nie powiedziałaś nam zbyt wiele, Lily, wspomniałaś tylko, że masz chłopaka – odpowiedziała mi mama.

- Czyli mam wam naprawdę dużo do opowiedzenia. No cóż, zacznijmy od początku…

            Przedstawiłam rodzicom całą sytuację bez zbytniego wgłębiania się w szczegóły, bowiem, gdybym tak zrobiła trwałoby to po prostu zbyt długo. Powiedziałam im o tym, jak poznałam Dave’a, o ataku wilkołaka na mnie, oczywiście pominęłam fakt, ze owym wilkołakiem był Remus, o kawałach chłopaków, przyjeździe Francuzek, wybuchach na lekcji, pominęłam, co prawda udział Jamesa w spowodowaniu jednego, o moich kłótniach z Potterem, o ataku na Hogsmeade, bohaterstwie Dave’a, naszym zerwaniu i o kłótni z Seve… Snape’em. Oczywiście starałam się w miarę trzymać chronologii wydarzeń, choć nie jestem przekonana, czy mi się to całkowicie udało. Oprócz tego pominęłam parę rzeczy, co, do których jestem pewna, że tylko zmartwiłyby moich rodziców np. zbagatelizowałam trochę swoje obrażenia i swój smutek po rozstaniu z Dave’em, czy kłótniach z Jamesem. Po prostu nie chciałam ich nie potrzebnie zamartwiać, biorąc pod uwagę fakt, że wszystko było już ok.

- Wygląda na to, że miałaś bardzo… Intensywny rok – podsumowała ze śmiechem moją opowieść mama.

 - No dosyć, jakby nie patrzeć – odparłam, ziewając cicho. – Może, dlatego jestem tak zmęczona?

- Idź spać, skarbie. Obudzimy cię jutro na śniadanie – zakomenderował tata.

            Pokiwałam głową i ociągając się poszłam na górę. Gdy tylko moja głowa dotknęła poduszki, od razu zapadłam w sen.

            Mój sen był…. Dziwny i przerażający jednocześnie. Co prawda wielokrotnie śniły mi się wydarzenia, jakby dotyczące mojej przyszłości, albo jej alternatywnej wersji i do tego byłam przyzwyczajona. Jednak ten sen był inny. Otóż śniło mi się, że:

            Otworzyłam oczy i zapatrzyłam się na sufit w swojej sypialni, z myślą, że coś jest nie tak, która pojawiła się jakby znikąd. Wstałam z łóżka i szybko ubrałam pierwszą lepszą, wyjętą z szafy sukienkę. Następnie zeszłam na dół, a w tyle mojego umysłu nadal tlił się pewien niepokój i obawa przed tym, co mogę ujrzeć. Kiedy weszłam do jadalni, a później do salonu nie zobaczyłam w nich nic dziwnego. Może poza faktem, że nikogo w nich nie było.

- Mamo! Tato! – zawołałam. – Gdzie jesteście?!

            Odpowiedziała mi cisza. Prawdę mówiąc ta cała sytuacja zaczynała mnie trochę przerażać, ale nakazałam sobie myśleć racjonalnie. Mama prawdopodobnie nie mogła mnie dobudzić, a musieli gdzieś pojechać, więc uznali, że skoro jestem już dużą dziewczynką to dam sobie radę. Tak, to jedyne sensowne wytłumaczenie. Jednak, gdy wyszłam na zewnątrz zauważyłam, że nasz samochód w dalszym ciągu stoi na podjeździe. Zawołałam, więc rodziców jeszcze raz, nadal bez większego skutku.

            Wybiegłam na ulicę i ruszyłam szybkim krokiem przed siebie, przez cały czas rozglądając się bacznie wokół, szukając jakichkolwiek znaków, że w najbliższej okolicy jest ktokolwiek poza mną. Co jakiś czas nawoływałam również swoich rodziców, siostrę, sąsiadów. Nikt mi nie odpowiedział.

            Idąc w kierunku parku zauważyłam, że wiele domów ma otwarte na oścież drzwi, a wokół nich porozrzucane są rzeczy, jakby ich mieszkańcy opuszczali je w tak wielkim pośpiechu, że nawet nie zdążyli zamknąć drzwi. Z każdą chwilą czułam, jak przerażenie coraz bardziej mnie ogarnia, jak paraliżuje każdy mój nerw, każdy mięsień. Nie mogłam nic zrobić, że powstrzymać to, co nadchodziło.

            Kiedy przeszłam kolejne kilka kroków, moją uwagę przykuła plama na asfalcie. Jednak, gdy pochyliłam się, a by przyjrzeć jej się bliżej mój strach wzrósł, co najmniej dwukrotnie. To nie była żadna plama, tylko krew, kałuża krwi. Prawdopodobnie ludzkiej. Nie była nawet minimalnie zakrzepnięta. Ktokolwiek krwawił nie był daleko stąd.

            Moje postanowienie, aby pomóc tej tajemniczej osobie rozpłynęło się jednak tak szybko, jak się pojawiło, kiedy spojrzałam przed siebie i ujrzałam ścieżkę z krwi, która wyraźnie zmierzała w stronę parku. Przełamując swój strach ruszyłam wzdłuż niej, sprawdzając, czy wzięłam ze sobą różdżkę. Na szczęście nie zapomniałam o niej. Wiedziałam, rozumowo naprawdę zdawałam sobie sprawę, że powinna pójść w zgoła innym kierunku, ale… To coś mogło mieć moich rodziców, przyjaciół, sąsiadów! Nie mogłam tego ot tak po prostu zostawić!

            Z tym silnym postanowieniem raźnym krokiem ruszyłam przed siebie, na spotkanie nieznanemu. Prawdę mówiąc był to też jeden ze sposobów na nie poddanie się panice. Wyznaczyłam sobie określony cel i przy zdrowych zmysłach trzymało mnie tylko dążenie do jego realizacji.

            W miarę przybliżania się do parku widziałam coraz więcej krwi na drodze. Gęstej, czerwono-brunatnej i pokrywającej ziemię, jak śnieg. Gdy patrzyłam przez siebie, jedyne, co byłam w stanie ujrzeć to szkarłatna ścieżka, prowadząca do parku, który kiedyś tak kochałam, a teraz widząc jego czarne, umazane we krwi drzewa chciałam tylko, aby przestał istnieć, przestał żyć, żeby zniknął i nigdy więcej się nie pojawił.

            Kiedy dotarłam do brzegu lasu, w jego wnętrzu dojrzałam coś, co przeraziło mnie bardziej niż cokolwiek w moim życiu. Ujrzałam leżące bez życia ciała. Setki ciał. Jedno obok drugiego, w jakimś cholernym rządku. Każdy, czy to kobieta, czy mężczyzna, czy dziecko miał poderżnięte gardło i bladą, białą skórę oraz zupełnie pozbawione krwi wargi.

            Ruszyłam w głąb lasu. Przyglądałam się pobieżnie twarzom mijanych zmarłych tylko po to, aby upewnić się, że nie ma wśród nich moich rodziców. Na szczęście nie było. Na końcu ułożonej z ciał ścieżki znajdowała się okrągła polana. Na początku nie zauważyłam w niej niczego dziwnego. Zdecydowałam się, więc wyjść na środek, na światło dzienne.

            Kiedy stanęłam pośrodku, a promienie słoneczne odbiły się od moich rudych włosów, usłyszałam jak ktoś ląduje lekko na ugiętych nogach obok mnie, bardzo blisko, poczułam nawet powiew wiatru przemykający po moich plecach. Jednak nie to zmroziło mi krew w żyłach, ale śmiech, który usłyszałam chwilę później. Nieludzki, okrutny, ale jednocześnie doskonale mi znany.

            Odwróciłam się mając nadzieje, że to tylko złudzenie, omamy wywołane zbyt dużym natłokiem skrajnych emocji w krótkim czasie. Jednak to nie była fikcja. Gdy tylko obróciłam się wokół, spojrzałam w czarne, nieprzeniknione oczy. Mężczyzna uśmiechał się drapieżnie, a jego ręce były całe we krwi, tak jak i jego szata, policzek i włosy.

- Witaj, Lily – Usłyszałam, a potem zapadła ciemność.

            Kiedy się rozbudziłam nie mogłam pozbyć się dzikiego wyrazu Jego twarzy ze swojego umysłu. Widziałam ją za każdym razem, kiedy tylko zamykałam oczy i obraz ten przerażał mnie, jak nic innego. Co prawda wiedziałam, że mój sen był tylko fikcją, imaginacją tego, że martwiłam się o Niego, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że ścieżka, jaką podążał może być pełna krwi i cierpienia. Próbowałam Mu pomóc, ale teraz nie ma już odwrotu. On wybrał swoją drogę, a ja swoją. Tylko, dlaczego to tak cholernie boli?

            Wiedziałam, że muszę porzucić ten temat jak najszybciej, ponieważ w innym przypadku całkowicie zepsuję sobie humor na resztę dnia, a biorąc pod uwagę fakt, że po południu spotykam się z przyjaciółmi, to raczej nie jest to dobrym pomysłem.

            Ubrałam się szybko i zeszłam na dół, mając nadzieję, że rozmowa z rodzicami pozwoli mi skupić się na czymś innym niż sen z dzisiejszej nocy.

- Hej, mamo! – przywitałam się, siadając przy stole.

- Cześć, skarbie – Mama uśmiechnęła się do mnie, jednak na jej twarz widać było cień zmartwienia.

- Coś się stało? – spytałam zmartwiona.

- Nic takiego, kochanie, tylko… - Kobieta spojrzał na mnie ze smutkiem, po czym drżącą ręką przysunęła mi dwie leżące przed nią gazety.  

- Jedna jest nasza, wiesz niemagiczna, druga z czarodziejskiego świata i obie piszą o tym samym, tylko, że w skrajnie różny sposób – Z przestraszonego i zasmuconego wyrazu oczu mojej mamy mogłam wywnioskować tylko jedno. Był kolejny atak. A ona po raz pierwszy zdała sobie naprawdę sprawę z tego, co się dzieje, z tego, dlaczego krzyczę po nocach.

            Bojąc się tego, co znajdę, otworzyłam Proroka i zaczęłam czytać artykuł z pierwszej strony pisma. Samo spojrzenia na tytuł uświadomiło mi, że nie jest dobrze.

            „Mugolskie miasto sterroryzowane przez Śmierciożerców!” – krzyczał nagłówek. Pod nim z kolei znajdowało się zdjęcie doszczętnie spalonego miasta z mrocznym znakiem płonącym pośród chmur. Chcąc dowiedzieć się, jak wielkie były straty, zaczęłam czytać artykuł.

            Jedyna myśl, która przebiegała przez mój umysł w trakcie czytania to „nie jest dobrze, kurczę nie jest dobrze” i było to bardzo eufemistyczne wyrażenie. W tym ataku zginęły setki ludzi, naprawdę setki. A sprawcy dalej są na wolności i nie ma żadnego sposobu na ich złapanie. Ta tragedia zasmuciła mnie tak samo, jak moją matkę, ale wywołała we mnie jeszcze jedno uczucie. Gniew, gniew spowodowany bezsilnością. Moją i innych czarodziei. Nie mogliśmy powstrzymać przyszłych ataków, bo nie wiedzieliśmy, przeciwko komu walczyć!

- Lily? – spytała mama zdziwiona, najwyraźniej zauważając wyraźną zmianę mojego wyrazu twarzy i złość buzującą w moich oczach.

-Nic mi nie jest, mamo. Po prostu bezradność i nieskuteczność Ministerstwa i aurorów w rozprawianiu się z tymi mordercami jest wręcz porażająca.

- Ale, Lil… Jesteście czarodziejami, możecie wszystko, no prawie wszystko, dlaczego złapanie ich jest wręcz niemożliwe?

- Oni też są czarodziejami, to główny problem. Poza tym nie ma żadnego sposobu, by ich rozpoznać, no bo jak? Wyglądają normalnie, zachowują się normalnie, są praktycznie nieodróżnialni od normalnych ludzi. Jedyne, co ich wyróżnia to popieranie tej rasistowskiej idei, ale to ciężko stwierdzić, bo niektórzy ją popierający zwolennikami Voldemorta nie są, oraz mroczny znak na lewym przedramieniu, ale przecież aurorzy nie mogą chodzić po domach i zaglądać ludziom pod koszule. Poza tym mam niejasne przeczucie, że tamci znaleźliby sposób, żeby ten tatuaż ukryć – powiedziałam zrezygnowana.

- Nie martw się, córeczko, jestem pewna, że znajdziecie jakiś sposób – odparła kobieta, obejmując mnie mocno.

            W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej i odwzajemniłam uścisk.

- Powiedz mi lepiej, gdzie i o której umówiłaś się ze znajomymi.

- Nie powiedziałam wam wczoraj? – Mama pokręciła przecząco głową. – Na Pokątnej, w lodziarni, na czternastą.

- To lepiej się szykuj, skarbie, bo jest już dobrze po dwunastej, a musisz jeszcze dotrzeć na miejsce.

            Spojrzałam na zegarek i z przerażeniem uświadomiłam sobie, że faktycznie mam już nie wiele czasu. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do swojego pokoju, odprowadzana przez radosny śmiech mojej matki.

            Szybko zdecydowałam się, w co się ubrać i łapiąc kosmetyczkę weszłam do łazienki. Prędko się umyłam i lekko umalowałam, po czym ubrałam zwiewną białą sukienkę i wyszłam z łazienki, gotowa do drogi. Przed wyjściem z pokoju zabrałam jeszcze drobną kremową torebkę, różdżkę i portfel.

            Wychodząc z domu krzyknęłam do mamy:

- Do zobaczenia wieczorem!

- Miłej zabawy! Uważaj na siebie, Lily! – usłyszałam w odpowiedzi.

- Będę, będę!

            Kilka minut później siedziałam już w przepełnionym Błędnym Rycerzu, który zmierzał szybko w kierunku czarodziejskiego centrum Londynu.

            Po dotarciu na miejsce szybko udałam się do Dziurawego Kotła, a stamtąd na Pokątną, do lodziarni. Już i tak byłam spóźniona, więc naprawdę musiałam się pospieszyć. Na szczęście jak się po chwili okazało nie przyszłam ostatnia.

- Hej, Lilka! – krzyknęła Dorcas, machając do mnie entuzjastycznie i wskazując stolik, przy którym siedziała reszta naszych przyjaciół.

- Jak widzę nie jestem ostatnia? – spytałam wskazując na wolne krzesła.

- Nic nowego. James i Syriusz zawsze są po czasie, jak to oni – odpowiedział mi Remus ze śmiechem.

- Coś ciekawego się wydarzyło? W końcu nie widzieliśmy się aż dwadzieścia godzin – spytała Ann.

- Nie szczególnie, pomijając oczywiście fakt, że jeszcze nie pokłóciłam się z siostrą, to chyba nowy rekord.

- Powiedz mi, Lily, czym jest to spowodowane. Poprawą stosunków między wami, czy może czymś innym? – spytała Dorcas, aż za dobrze świadoma moich kiepskich relacji z Petunią.

- Cóż, mam niejasne przeczucie, że głównym powodem jest fakt, że pojechała ze swoim chłopakiem na obóz nad morze i wraca za jakieś dwa tygodnie, czy coś koło tego.

            Z nieznanych mi przyczyn moja odpowiedź wywołała szerokie uśmiechy na twarzach moich znajomych. Niedane mi było niestety zastanawiać się zbyt długo nad tym fenomenem, bowiem na krześle obok mnie siadł z łoskotem James, a tuż obok niego Syriusz, który dyszał jakby przed chwilą, co najmniej przebiegł maraton.

- Sorry za spóźnienie – wydyszał Black, ledwo łapiąc oddech. – Ale to wszystko jego wina – Tu wskazał na Jamesa. – Zwleczenie go z łóżka w wakacje przed godziną czternastą to rzecz niewykonalna.

- Łapa, o ile dobrze pamiętam to w trakcie roku szkolnego też jest to praktycznie niemożliwe – uściślił Remus.

- Hej! Ja tutaj jestem! – wykrzyknął oburzony James, wywołując wybuch śmiechu.

- Tak a propos, Syriusz, to, dlaczego ty go z łóżka ściągałeś? O ile mi wiadomo dosyć daleko od siebie mieszkacie – spytała swojego chłopaka Dorcas.

- Uciekłem z domu – odparł prosto Łapa.

- Co? Dlaczego? – Remus spojrzał na przyjaciela, jakby spodziewał się, co zaraz usłyszy.

- To już zaszło stanowczo za daleko. Przetrwałem ich próby namówienia mnie do zmiany towarzystwa, z którym się zadaje, przeżyłem, kiedy próbowali na siłę zmienić mi poglądy, kiedy udowadniali mi, dlaczego nie jestem godny bycia ich synem. Problemu nie ma, bo się o to nie prosiłem. Ale kiedy złożyli mi jakże cudowną propozycję nie do odrzucenia, brzmiącą, o ile dobrze pamiętam: „Albo przyłączasz się do Czarnego Pana w dniu ukończenia siedemnastu lat, albo na zawsze przestaniesz być naszym synem!” Nie namyślałem się długo. Po prostu spakowałem kufer, zabrałem wszystkie swoje pieniądze i wyszedłem z domu, oznajmiając matce, że nigdy nie wrócę. – Chłopak uśmiechnął się krzywo, po czym kontynuował – Dodałem też coś o tym, że prędzej umrę niż przyłączę się do Voldemorta. Kiedy dochodziłem do furtki, usłyszałem jeszcze wściekły krzyk mojej matki. Najwyraźniej nie była zbytnio zadowolona z mojej decyzji. Ale kit z tym.

            Syriusz zdawał się ani trochę nie przejmować tym, co się stało. Jednak po wyrazie jego oczu widziałam, że pomimo pozornej nonszalancji boli go to, jak traktują go ludzie, którzy powinni być mu najbliżsi. Kiedy spojrzałam pozostałych przyjaciół, wiedziałam, że oni też zauważyli skrywany przez chłopaka smutek. W niemym porozumieniu postanowiliśmy więcej nie wyciągać na wierzch tematu jego rodziny, żeby niepotrzebnie go nie męczyć.

- Zmieńmy temat – zakomenderował James, a Syriusz spojrzał na niego z niemą wdzięcznością.

- Powiecie mi może, chłopaki – zaczęła Dor, zwracając się do Huncwotów – Czy planujecie coś ciekawego na ten weekend?

- Nie bardzo. Poza tym, jak zapewne wiesz, nasze najlepsze pomysły są zazwyczaj dziełem chwili, przypadku, ponieważ kiedy najdzie cię niespodziewana wena, to zawsze stwarzasz najlepsze rzeczy. Oprócz tego, gdybyśmy coś planowali, to nie wolałabyś mieć niespodzianki? – spytał Syriusz z obłudnym uśmiechem. Był wyraźnie szczęśliwy, że żadne z nas nie wypytywało go, o jego rodzinę.

- Z ichniego, na nasze. Nie planują tylko improwizują, a swoich planów nam nie powiedzą, bo prawdopodobnie nas one dotyczą i gdyby nam powiedzieli, to by się nie udało – przetłumaczyła Ann z uśmiechem.

            Syriusz i James spojrzeli na nią z urazą, a Remus z rozbawieniem.

- Lunio, twoja dziewczyna nas obraża.

- I co ja ci na to poradzę, James? Przecież jej nie spacyfikuję.

- Mógłbyś spróbować… Ej! A to, za co! – Syriusz złapał się za czubek głowy, w który przed chwilą Dorcas trzepnęła go otwartą dłonią.

- Za sugestię, że powinien spacyfikować własną dziewczynę. Tylko byś spróbował zrobić to ze mną – zagroziła brunetka.

- Nawet bym nie śmiał. Wole nie wiedzieć, co ty byś wtedy zrobiła, jesteś brutalna – odparł chłopak, patrząc na nią wzrokiem zbitego psa. Na co Dorcas pocałowała go lekko w policzek i oparła głowę o jego ramię.

            Co by nie powiedzieć oni są naprawdę świetną parą.

- Wracając do mojego pytania. Nie chciałam wiedzieć, czy planujecie jakiś kawał, tylko, czy planujecie jakieś wyjście, czy coś. Moi rodzice jadę do babci i pozwolili mi zaprosić was wszystkich, co wy na to? – spytała Dor.

- Ja na lato – odpowiedział Syriusz.

- Jak wyżej – poparł go James.

            Chwilę później wszyscy wyrazili swoją aprobatę. Nawet Peter, który nie odezwał się od początku spotkania, co najwyraźniej nie tylko ja zauważyłam, bo Remis patrzył na przyjaciela z niepokojem.

- Peter, wszystko w porządku? Jesteś dzisiaj strasznie cichy – zapytał Lunatyk po chwili.

- Tak, wszystko dobrze, tylko dobijają mnie trochę te ataki.

- Jak wszystkich, stary – stwierdził James, klepiąc niższego chłopaka po ramieniu. – Nie martw się. Ministerstwo nie długo coś wymyśli, od czegoś w końcu mają te wszystkie mądre głowy, co nie?

            W odpowiedzi Peter uśmiechnął się słabo. Wiedziałam jednak, że słowa Pottera pocieszyły go, ponieważ bez większych oporów brał udział w dalszej rozmowie.

            Spędziliśmy na Pokątnej jeszcze kilka godzin, rozmawiając o planach na najbliższy czas, o pomysłach chłopaków na nowy rok szkolny. Nasza konwersacja nie dotknęła nawet tematu rodziny Syriusza i widma wojny. To było nasze ciche porozumienie, które wszyscy zaakceptowali. Wakacje są w końcu po to, aby odpoczywać, czyż nie?

            Wróciłam do domu późnym wieczorem i zanim położyłam się spać kilkanaście razy upewniałam mamę, że nic mi nie jest i, że samodzielne chodzenie na Pokątną mi nie zagraża. Główne argumenty były takie, że po pierwsze nie byłam sama, a po drugie Śmierciożercy nie zaatakują w środku dnia, na ulicy pełnej ludzi. Przynajmniej tak mi się wydaje.