Rozdział 60 „Zwykły-Niezwykły dzień w szkole” część 2

Z góry uprzedzam, że wiem że bardzo krótkie, wynika to z tego, że to tylko końcówka do poprzedniego rozdziału. Jest taki przejściowy wiem o tym, następny postaram się napisać bardziej ekscytujący, mam zresztą nadzieję, że ten cliffhanger na końcu coś o tym mówi. 

Rozdział 61, najpóźniej 1 stycznia, ale raczej tak do 29 grudnia. 

Zapraszam do czytania tych skromnych kilku stron i pozdrawiam. 

Asia. 

Całą trójką postąpiłyśmy zgodnie z jego radą i rozeszłyśmy się po pokoju. Ann usiadła koło Remusa, Dorcas rozłożyła się na łóżku Syriusza, a ja, siłą rzeczy, bo łóżko Petera było strasznie zagracone, tak jak i fotele, przysiadłam koło Jamesa, który uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Żyjesz jeszcze, Lilka? Coś blado wyglądasz.

- Dziwisz się, Rogaczu? – wtrącił się Syriusz, któremu złość już przeszła, nim zdążyłam się choćby pomyśleć nad odpowiedzią. – Po usłyszeniu takich wiadomości to nikt nie wygląda porządnie… Bez obrazy, Ruda.

- Ależ ja się zgadzam, Łapo – odparłam. – Raczej ciężko nie przeżyć szoku, gdy bezpieczna bańka mydlana, w której żyjemy pęka i ukazuje okropieństwo realnego świata. Wybacz, kochany, wiele można o tym powiedzieć, ale nie, że jest to przyjemna informacja.

- Tak, tak, masz rację – przyznał mi rację chłopak. – Ale teraz przejdźmy do rzeczy. Po coś się tu w końcu spotkaliśmy.

       Po tym stwierdzeniu na chwilę zaległa nieprzyjemna cisza. Nikt nie chciał rozpocząć rozmowy, która ze względu na temat nie zapowiadała się przyjemnie. W końcu jednak dławiącą atmosferę przełamał Syriusz, któremu głupawka już na szczęście przeszła, najwidoczniej poczuwając się do winy po przywołaniu tego tematu:

- Skoro nikt się nie kwapi do wyrażenia swojego zdania, pomimo faktu, że zazwyczaj wszyscy jesteście straszliwie gadatliwi, to może ja zacznę. Otóż… Nie wygląda to wszystko dobrze, w szczególności ta sprawa z ministerstwem, o wojnie już nie wspominając. Aurorzy i zaostrzona kontrola czarodziejów nic tu nie pomogą, przecież nie będą chodzić po ludziach, sprawdzając, czy przypadkiem Mrocznego Znaku na rękach nie mają, bo to by się skończyło upadkiem władzy. W końcu zaraz by się podniósł krzyk, że naruszają wolność osobistą, morale, etykę i Merlin wie, co jeszcze. Poza tym, patrząc po znajomych mojej kochanej rodzinki to ci źli będą mieli kupę kasy, w końcu duża część magicznej arystokracji ich wspomoże, choćby i finansowo. Wiele osób poprze Voldemorta z obawy o życie swoje i swoich najbliższych. Krótko mówiąc mamy przerąbane. Jedyna nadzieja w tym, że on się nadal boi Dumbledore’a i, że ten go pokona, tak jak kiedyś Grindelwalda.

       Niestety Huncwot idealnie wpasował się w moje poglądy, co wcale nie było pocieszające, biorąc pod uwagę, że moje myśli nie były ani trochę optymistyczne. Patrząc po minach pozostałych osób obecnych w dormitorium, im po głowie chodziły podobne pomysły.  

- Jest tylko jeden problem, stary. Idee głoszone przez Grindelwalda nie dotarły do Anglii i bardziej skoncentrowane były w okolicach Durmstrangu. A i nie zapominajmy o tym, że on miał mniej zwolenników niż Voldemort ma teraz, a przecież jeszcze mu prawdopodobnie przybędzie – dodał James, starając się zachować obiektywizm sądów i nie dać nadziei przemawiać przez siebie.

- Ale mówią, że Gellert był potężniejszy. Poza tym, Rogaczu kochany, nie dołuj nas tu – odparował Syriusz.

- Trzeba myśleć realistycznie – zaooponował Remus. – Żeby to potem na nas nie spadło jak grom z jasnego nieba i nie sparaliżowało wszystkich przed działaniem.  

- Wiem, Lunio, wiem, ale po prostu nie chcę jeszcze sobie tego wszystkiego uświadomić, nie dziś, nie jutro, nie za tydzień. To wszystko jest po prostu przerażające i zbyt nierealne. My nie mamy nawet dwudziestu lat i pewnie zaraz po ukończeniu szkoły będziemy musieli iść na wojnę.

- Wątpię, Syriuszu, aby ktokolwiek zmuszał cię do walki, jeśli nie będziesz tego chciał – wtrącił się Peter.

- Nikt mnie zmuszał nie będzie, poza własnym umysłem, Glizdogonie, nie będę mógł żyć sam ze sobą, jeśli nie zrobię nic, aby powstrzymać nadchodzącą tragedię.

- Co racja, to racja. Gryffindor pójdzie walczyć – zgodził się ponuro Remus. - Z pozostałych domów też na pewno znajdą się ochotnicy. I tak James, Ślizgonów tu nie wykluczam, są nieprzewidywalni, nigdy nie można mieć pewności, co zrobią, część może nam pomóc.

       Tu się z Remusem zdecydowanie zgadzałam, mieszkańcy tego domu czasami zachowują się zdecydowania inaczej niżbym się tego spodziewała.

- Może i tak, może i nie. Przekonamy się o tym, gdy przyjdzie pora – odparł powątpiewająco Potter. -  Mam tylko nadzieję, że przy okazji okażą się normalni. Ale porzućmy, proszę, temat moralności Ślizgonów.

- W takim razie ja mam pytanie – wtrąciłam się. – Wiecie może skąd w ogóle wziął się Voldemort? Przecież nie pojawił się znikąd.

       Moi przyjaciele popatrzyli po sobie, bezgłośnie dogadując się, kto mi wszystko wytłumaczy.

- Mogę ci powiedzieć, co wiem od rodziców – zaproponował James. – No, więc tak – kontynuował widząc, że pokiwałam entuzjastycznie głową. -  Kiedyż uczył się tu w szkole, jego imię i nazwisko to Tom Riddle, Ślizgon, podobno kiedyś był przystojny, dopóki nie zaczął eksperymentów z czarną magią. Zebrał grupkę popleczników o takich samych poglądach jak on i zdecydował się przejąć władzę nad światem. To tyle. Nie wiadomo, kim byli jego rodzice, gdzie zniknął po zakończeniu szkoły i czemu myśli tak a nie inaczej.*

- Podobno pochodzi e znakomitego rodu czystej krwi, tak twierdzi moja kochana rodzinka – dodał Syriusz. – Było też coś o jego potędze, inteligencji i tak dalej, ale mózg wykasowuje nieprzyjemne wspomnienia, więc nie pamiętam dokładnie.

- Więcej nic nie wiadomo. Niestety, bo może łatwiej byłoby go pokonać, gdyby było wiadomo jak działać – podsumowała Dorcas.

       Resztę wieczoru poświęciliśmy na lekką rozmowę o niczym, pozostało jednak, pomimo niby przyjemnej i spokojnej atmosfery, uczucie grozy i beznadziei. W konsekwencji wszyscy zasnęliśmy w jednym pokoju, a McGonagall, która nas rano znalazła, nawet się na nas nie zdenerwowała. Gdy razem poszliśmy na śniadanie wydawało się, że wszystko jest już w porządku, że skoro przeżyliśmy pierwszą noc, to przeżyjemy i następne, nastrój w Wielkiej Sali nie był już taki przygnębiający, a wszyscy zdawali się być optymistyczniej nastawieni. Tak było, dopóki do pomieszczenia nie wbiegła nauczycielka zielarstwa, krzycząc:

- Zaatakowano Ministerstwo Magii! Zaatakowano Ministerstwo Magii!

*uznałam, że skoro Dumbledore musiał poświęcić bardzo dużo czasu na odnalezienie dokładnych informacji na temat Voldemorta, to ogół czarodziejów nie wiedział zbyt dużo, a już na pewno nie, że Tom Riddle nie był czystej krwi, aka Bellatriks w piątej części.