Rozdział 59 „Wojna nie stoi jedynie u naszych drzwi, czekając na najlepszy moment, by uderzyć, o nie…”

Jestem zadowolona, że udało mi się ten rozdział wreszcie skończyć. Prawdę mówiąc siedzę teraz w innym fandomie, Marvel i te sprawy i jestem pewna, że do czasu wyjścia Thora 2 nie będę w stanie się porządnie skupić, więc żeby się wyłączyć będę pisać, wobec tego jest całkiem spore prawdopodobieństwo, że za dwa tygodnie, bo za tydzień muszę skończyć olimpiadę z matmy, pojawi się 60 rozdział. To tyle na temat bloga, dalsze kilka akapitów jest bardziej o mnie, wiec, jeśli chcecie to przeskoczcie od razu do rozdziału, nie musicie ich czytać, po prostu musiałam gdzieś się wygadać;)

Tak z moich przemyśleń ostatnich to: jeśli wybieracie się na „Carrie” i spodziewacie się horroru, to przestańcie, za wiele rzeczy można ten film uznać, ale na pewno nie za horror. Możecie mi wierzyć, bo jestem dosyć przewrażliwiona w tej kwestii i niektóre thrillery za horrory uznaje, o tak „Szósty zmysł”, czy „Siedem” na przykład. Aczkolwiek generalnie horrorów nie lubię, a te dwa filmy mi się podobały, więc… W każdym razie wracając do „Carrie”, wybaczcie, że tak o tym piszę, ale muszę się gdzieś wygadać, a moje przyjaciółki ze szkoły są zajęte i pogadać z nimi mogę dopiero jutro, nie porwał mnie ten film, w każdym razie nie na tyle, na ile się spodziewałam po zwiastunie. Ale zrobiony ładnie, obejrzeć się da, tylko to nie to, na co miałam nadzieję… I jeszcze obtarłam nogi, jak tam poszłam;( Ale sukienkę na połowinki, które mamy 9 listopada kupiłam, więc jest jakiś pozytyw.

Oglądałam też „Grawitację” i bardzo mi przypadła do gustu, nawet się praw fizyki trzymali, co jest dziwne, bo zazwyczaj to one w filmach wychodzą na kawę;)

Tak poza tym nie mam czasu na nic, jeśli ktoś z mojego rocznika, w sensie 96’, to pewnie zrozumie, o czym mówię. Mam niewiele przedmiotów, bo tylko matmę, polski, angielski, niemiecki, biologię, fizykę, w-f, religię oraz historię i społeczeństwo, za to w przypadku kierunkowych jest ich taka ilość w tygodniu, ze co tydzień lub dwa mam a to sprawdzian, a to kartkówkę. Przykładowo biologii mam 8, licząc 2 godziny dodatkowych zajęć, chemii 6, fizyk 5, a angielskiego też 6. Oszaleć można.

Rozgadałam się, jak zwykle ostatnio. W każdym razie zapraszam do czytania. Chyba nikogo zawartość tego rozdziału nie zaskoczy, patrząc na końcówkę poprzedniego, z tego powodu jest też dosyć krótki, nie chciałam zaczynać następnego wątku przed skończeniem tego, żeby mi 20 stron nie wyszło. Następny będzie bardziej odkrywczy, obiecuję.

Asia

*******

            Obudziłam się nie dość, że zmęczona, to jeszcze z bardzo złym przeczuciem dotyczącym reszty dzisiejszego dnia. Całkiem długą chwilę zajęło mi dojście do siebie na tyle, żebym mogła skojarzyć, skąd to nagłe uczucie. Jednak, gdy już to sobie uświadomiłam, chciałam tylko wrócić do momentu, w którym jeszcze nie wiedziałam, co nas dzisiaj czeka. Pragnęłam, choćby na chwilę, powrócić do stanu błogiej nieświadomości i bezpieczeństwa, które ona gwarantowała.

            Kompletnie zagubiona we własnych myślach nawet nie zauważyłam, że nieświadomie przysunęłam się bliżej do leżącego koło mnie Jamesa. W każdym razie dopóki nie poczułam, jak chłopak przyciąga mnie do siebie bliżej i chowa twarz w moich włosach, szepcząc:

- Wszystko będzie dobrze, Lilka, wszystko będzie dobrze.

- Próbujesz przekonać siebie, czy mnie? – spytałam, słysząc jak ledwie zauważalnie drży mu głos.

- Ciebie, oczywiście, ja nie potrzebuję pocieszenia – odparł chłopak, po czym natychmiast się poprawił, jakby podświadomie wyczuwając moje powątpiewające spojrzenie. – Nas oboje, ale raczej to nie działa, czyż nie?

            W odpowiedzi tylko pokręciłam głową, śmiejąc się cicho.

- Ale tak serio, Lily, nie martw się na razie, przejmować się będziemy ewentualnie wieczorem, gdy już będziemy mieli wgląd w całą sytuację, a nie tylko podsłuchane fragmenty. Może się jeszcze okazać, że nie jest aż tak źle, jak sądzimy – próbował dodać mi otuchy Rogacz.

- Dobrze powiedziane, stary, dobrze powiedziane.

            W tym momencie zarówno ja, jak i James niemal dostaliśmy zawału, słysząc głośną aprobatę Syriusza.

- Łapo, może następnym razem uprzedź nas zanim postanowisz się tak zakradać – skarcił przyjaciela Potter, uwalniając mnie z objęć. Ja w tym czasie tylko położyłam rękę na piersi, starając się bezskutecznie uspokoić rozszalałe serce.

- Skoro tego sobie życzycie, gołąbeczki, to nie pozostaje mi nic innego, jak zastosować się do waszych próśb. A teraz, moi drodzy, wstawać, bo zaraz skończy się śniadanie.

- To, która jest godzina? – spytała sennie leżąca na łóżku obok Ann.

- Już prawie ósma, a chciałbym wam przypomnieć, że zaczynamy od dwóch godzin OPCMu. Pierwsze zajęcia z nowym nauczycielem, nie wypada się spóźnić.

            No tak, nowy profesor Obrony Przed Czarną Magią, nazywał się Emil Robinson, czy jakoś tak. Wysoki, ciemne włosy, ciemne oczy, szrama na policzku, przeciętna twarz. Jednak, gdy przeszywał nas tymi swoimi przenikliwymi oczami robił naprawdę przerażające wrażenie. W każdym razie tyle zauważyłam wczoraj na uczcie, gdy dyrektor go przedstawiał.

- W takim razie ruchy, kochani, ruchy – zakomenderowała całkowicie już rozbudzona Dorcas. Ciekawe, co oni z Syriuszem robili, że jako jedyni są przytomni?

- Nic, Lily, nic nie robiliśmy – odpowiedziała zarumieniona brunetka, wolną ręką zatykając Łapie usta.

- To ja to na głos powiedziałam? – spytałam zdezorientowana.

- Aha – odparł Black, wybuchając śmiechem. – A odpowiadając na twoje pytaaah! Dorcas!

- Czy coś się stało, skarbie? – zapytała niewinnie dziewczyna, ukradkiem opuszczając książkę, którą właśnie uderzyła w głowę swojego chłopaka.

- Aluzję pojąłem, ale postaraj się mnie w ciągu najbliższych piętnastu minut nie uszkodzić, dobrze?

- O ile uda ci się być cicho, to tak. Inaczej niczego nie obiecuję.

- Jesteś niemożliwie niereformowalna – sarknął w odpowiedzi Syriusz.

- Dziękuję.

- To nie był komplement.

- Ludzie! My naprawdę musimy się zbierać! – krzyknęła podenerwowana Ann. – Mamy czterdzieści pięć minut na ogarnięcie się, zjedzenie śniadania i dotarcie do Sali od OPCMu. To zdecydowanie za mało, więc zdecydowanie odłóżcie ten, jakże uroczy, flirt na później! Nie mamy czasu!

- Spokojnie, tylko spokojnie. Już idziemy – starała się ją ułagodzić Dorcas. Jak wiadomo nasza przyjaciółka często się nie denerwuje, ale kiedy już tak się stanie to lepiej uciekać.

- To się rusz, a nie gadasz – odparła dziewczyna, wychodząc z pokoju i wyraźnie ledwo powstrzymując się od trzaskania drzwiami.

            Razem z Dorcas popatrzyłyśmy po sobie i chcąc, nie chcąc podążyłyśmy za nią.

            Na szczęście przygotowanie się do całego dnia lekcji zajęło nam znacznie krócej niż zwykle. Dzięki temu już dziesięć minut później całą grupą zmierzaliśmy w kierunku Wielkiej Sali, aby jak najszybciej zjeść śniadanie i pędem pobiec na lekcje. Nasze poranne obawy wyblakły znacząco w jasnym świetle dnia, niestety tylko do czasu.

            Gdy weszliśmy do Wielkiej Sali pierwszą rzeczą, która nas uderzyła była ponura i niespodziewanie pusta atmosfera, jaka tam panowała. Nikt się nie śmiał, nikt nie krzyczał, jedyne, co do nas docierało do szum przyciszonych głosów i szeptanych rozmów. Podświadomie dostosowując się do nastroju w ciszy podeszliśmy do stołu Gryffindoru.

- Czy coś się stało? – spytał James siedzącego koło niego chłopaka z siódmej klasy, którego imienia za nic nie byłam w stanie sobie przypomnieć.

- Ogłosili, że dzisiaj wieczorem mamy się tu wszyscy pojawić o dziewiętnastej. Jeśli zaś chodzi o atmosferę, nie czytacie gazet?

- Gazet? - zapytał zdezorientowany Huncwot.

- Masz i nie zawracaj mi głowy – odparł zdenerwowany siódmoklasista, wciskając Potterowi do ręki „Proroka”.

„Brutalny atak na Ministerstwo Magii”

Wczoraj wieczorem pięćdziesięciu zamaskowanych Śmierciożerców wdarło się do siedziby czarodziejów i momentalnie rozpoczęło atak. Nim ktokolwiek, w tym pracujący na nocną zmianę Aurorzy, zdążył zareagować, zdołali poważnie ranić kilkunastu pracowników Ministerstwa.

Następnie rozgorzały się krwawe walki między zwolennikami Sami-Wiecie-Kogo, a jego przeciwnikami, wygrane na szczęście przez tych drugich. Dokładna liczba zabitych nie jest jeszcze znana, ale mówi się nawet o kilkudziesięciu śmiertelnie ranionych urzędnikach i Aurorach.

Przeczytaj więcej na stronie siódmej.

            James wyglądał na wstrząśniętego, dopiero po chwili skojarzyłam, dlaczego. Delikatnie rozprostowałam jego zaciśnięte na gazecie palce i ścisnęłam jego dłoń, szepcząc:

- Nie martw się, z twoim tatą na pewno wszystko w porządku.

- Mam taką nadzieję – odpowiedział cicho chłopak, ściskając moją rękę tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie. Nie zamierzałam jednak narzekać.

            Poczucie beznadziei sprzed godziny powróciło do naszej paczki ze zdwojoną siła i nie zapowiadało się na to, aby poczucie bezpieczeństwa i spokoju miało w najbliższym czasie powrócić.

Na szczęście nadeszła, chociaż jedna dobra wiadomość, bowiem kilka chwil po przeczytaniu artykułu w talerzu Jamesa wylądował puchacz z listem przywiązanym do nogi. Chłopak odwiązał go szybko, przeczytał i odetchnął z wyraźnie wyczuwalną ulgą.

- Coś się stało? – spytałam cicho.

- Miałaś rację, z moim ojcem wszystko w porządku.

- To wspaniała wiadomość – odparłam uśmiechając się do bruneta szeroko.

            Reszta posiłku upłynęła nam w niezbyt przyjemnej ciszy, której nikt nie śmiał przerywać, w obawie, że dowiemy się czegoś, czego nie chcemy wiedzieć. W drodze do sali od OPCMu zresztą też nikt się nie odezwał. W samej klasie panowała za to tak grobowa atmosfera, że strach było nawet za głośno oddychać.

- Witam państwa serdecznie! – Głośne powitanie nauczyciela rozbrzmiało w ciszy niczym wystrzał z armaty. – Zdaję sobie sprawę, że ze względu na dzisiejsze poranne wiadomości możecie mieć lekkie problemy ze skoncentrowaniem się, jednak musimy zacząć intensywnie pracować. Im szybciej tym lepiej, biorąc pod uwagę to, co się dzieje w świecie.

            Mężczyzna podszedł do tablicy i napisał na niej swoje imię, jak się okazało, moja pamięć nie szwankowała i faktycznie nazywał się Emil Robinson.

- Tak pokrótce o mnie, żebyście wiedzieli, kim jestem. Byłem Aurorem przez ostanie dziesięć lat, odszedłem ze służby, gdyż ze względu na problemy ze zdrowiem, nie byłem w stanie brać udziału w czynnej walce, a nie znoszę siedzieć za biurkiem. W te wakacje dostałem list od waszego dyrektora z prośbą o poprowadzenie przez najbliższy rok zajęć z Obrony Przed Czarną Magią. Jakieś pytania?

            Gdy nikt się nie odezwał, profesor kontynuował.

- Chciałbym trochę zmienić formułę waszych zajęć. Zamierzam położyć większy nacisk na część praktyczną, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że wasza poprzednia nauczycielka stawiała raczej na teorię, czyż nie?

            Zawtórował mu zgodny pomruk.

- Jednak tym zajmiemy się na następnej lekcji. Dzisiaj pokrótce omówimy tarcze oraz zaklęcia niewerbalne. Zacznijmy może od tych drugich. Czy ktoś może mi powiedzieć coś na ich temat. Proszę, panie…

- Lupin – podpowiedział nauczycielowi Remus. – Są to zaklęcia rzucane bez pomocy słów, dzięki ich użyciu nasz przeciwnik nie uzyskuje żadnego ostrzeżenia, na temat tego, jakiego rodzaju magii używamy, co daje nam chwilową przewagę.

- Bardzo dobrze, pięć punktów dla Gryffindoru. Dzięki tym zaklęciom, jak już wspomniał pan Lupin, zyskujemy element zaskoczenia, co okazuje się bardzo przydatne w trakcie pojedynku. Uroki rzucane w ten sposób wymagają jednak ogromnej koncentracji i, jak niektórzy twierdzą, potęgi umysłu. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że chodzi przede wszystkim o skupienie i cierpliwość. A teraz… Jakie znacie zaklęcia obronne?

            Zgłosiło się całkiem sporo osób, w tym ja, wszyscy Huncwoci, dziewczyny. Profesor Robinson wskazał na mnie ręką i zachęcił do mówienia, dając znak, żebym się przedstawiła.

- Nazywam się Lily Evans. Jeśli zaś chodzi o zaklęcia obronne, jest na przykład Protego, wyczarowujące niewidzialną tarczę chroniącą przed urokami i zaklęciami, całkowicie odbija ono czary lub zmniejsza ich siłę

- Świetnie, kolejne pięć punktów. Zaklęcie to może być wykorzystywane na kilka sposobów, czy ktoś wie, jakie? Proszę, niech pan odpowie.

- Severus Snape. – Usłyszałam pewny głos byłego przyjaciela. Prawdę mówiąc nawet się nie zdziwiłam, jego to zawsze fascynowało. - Protego może być użyte, jako tarcza obronna, która odbija zaklęcia i uroki oraz przedmioty, bądź jako bariera obronna oddzielająca od siebie przedmioty, ludzi, odrzucając od siebie walczących i uniemożliwiając atak.

- Znakomicie, pięć punktów, tym razem dla Slytherinu.

            I tak dalej, przez całą lekcję. W sumie omówiliśmy jeszcze zaklęcia: Fianto Duri, Protego Maxima, Cave Inimicum, Protego Totalum, Protego Horribilis i Salvio Hexia. Ogólnie dzień, jak co dzień, pomijając fakt, że na jednej lekcji udało się, zarówno nam, jak i Ślizgonom, zdobyć sporą ilość punktów. Prawdę mówiąc chyba pobiliśmy rekord.

            Ta lekcja poprawiła nam trochę humory, jednak cała nasza siódemka po krótkim czasie znowu popadła w marazm. Pozostałym uczniom udało się jakoś bardziej permanentnie wyrwać z ej beznadziei, więc zły nastrój Huncwotów był jeszcze bardziej widoczny. W końcu oni zawsze, ale to zawsze byli radośni. Bez względu na wszystko. Jednak dzisiaj nawet oni nie potrafili wykrzesać z siebie entuzjazmu, w każdym razie wiedząc, co się dzieje. Powodowało to niezliczoną ilość pytań…

- Hej, chłopaki, wszystko w porządku?

- Ludzie, co z wami dzisiaj nie tak?

- A wy, co grupowa chandra?

- Ale jesteście stu procentowo pewni, że nic złego się nie stało?

            I inne w tym guście, oczywiście nasi przyjaciele twierdzili, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i chyba nawet parę osób udało im się oszukać. Czy nie mam nic przeciwko ich kłamstwom? A co mieli powiedzieć? „Nie nie jest w porządku, świat się wali, idzie wojna, a wy się jeszcze pytacie?”¸no przecież nie to. Mimo wszystko jakoś udało nam się dotrwać do kolacji…

- Pewnie wszyscy zastanawiacie się, po co was tu zebraliśmy – zabrał głos dyrektor. – Niestety nie mamy dla was dobrych wieści. Otóż poczynając od dzisiaj obowiązuje całkowity zakaz przebywania na korytarzach szkolnych po godzinie dwudziestej drugiej. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to nic nowego, jednakże od teraz wychowawcy będą sprawdzać, czy wszyscy jesteście w swoich dormitoriach, czy też przynajmniej pokojach wspólnych.

            Oczywiście ostatniemu zdaniu Dumbledore’a zawtórowały okrzyki protestu.

- Rozumiem wasze oburzenie kochani, ale możecie mi wierzyć, że z powodów, które zaraz wam wytłumaczę, jest to naprawdę konieczne. – I znów zaległa cisza, nie ma, co, profesor umie budować napięcie. – Poza tym to jeszcze nie koniec ograniczeń, które, w porozumieniu z Ministerstwem Magii, wprowadzamy. Najbliższe wycieczki do Hogsmeade zostają, ze względów bezpieczeństwa, odwołane. Szkoły zaś będą pilnować Aurorzy, tak na wszelki wypadek.

            Nikt się nie odzywał, absolutnie nikt. Wszyscy zastanawiali się, co dyrektor miał na myśli, mówiąc „ze względów bezpieczeństwa” i „na wszelki wypadek”. Ja wiedziałam. I chciałam zapomnieć.

- Pewnie chcecie wiedzieć, co miałem na myśli mówiąc o zapewnianiu wam należytego bezpieczeństwa i o środkach ostrożności, przedsięwziętych, aby zapobiec złu? – Mężczyzna westchnął głęboko. – Mamy wojnę moi drodzy, tym razem już naprawdę. Nie stoi ona jedynie u naszych drzwi, czekając na najlepszy moment, by uderzyć, o nie… Dzisiaj przechodzi prze próg i atakuje niczego niespodziewających się ludzi. Zagrożenie, które nadeszło tak niespodziewanie jest całkowicie realne i niewiele możemy zrobić, aby mu zapobiec.

            I wtedy zapanowała panika.