Rozdział 44 „Była to jedna z tych nocy, w których nie ma nadziei na świt.”

Kursywą pisane są myśli Lily. Jej „sumienia” nie ma. Ada go nie lubi, a poza tym do tego rozdziału mi ono nie pasuje, jest zbyt melanchonijny.. Pojawi się w następnym, ale niedługo zniknie.

Właśnie. Rozdział jest autorstwa Ady(jak to ona ujęła wielkie COME BACK), następny będzie mojego. Pojawi się albo do środy, albo dopiero 2/3 sierpnia, ponieważ w środę wyjeżdżam, a wena to kapryśne zwierzę.

Pozdrawiam oraz tradycyjnie zapraszam do czytania i koemntowania.

Asia

PS

DO INFORMOWANYCH NA ONECIE!

Próbowałam, naprawdę próbowałam, ale nie wiem, czy dotarło powiadomienie. Jeśli jest inna możliwość powiadamiania Was, proszę napiszcie mi w komentarzu, jeśli nie, to będę męczyć się z tym irytującym portalem, ale nie mogę wtedy niestety zagwarantować, że informacja o nowym rozdziale do Was dotrze.

Pomarańczowo-czerwone języki ognia. Fala gorąca. Gęsty dym przenikający przez wszystkie warstwy mojej skóry. Krzyki, wrzaski ludzi panicznie szukających schronienia.  Buchający żar tworzący śmiertelną pułapkę. Panika. Zamazane twarze, nieznane postaci. W końcu on, rozpoznaję go natychmiast. Wysoki blondyn wynoszący z płonącego domu zapłakaną kobietę, osuwa się nieprzytomnie na ziemię.

- Daaaaaaaaaaaaaaaave – krzyczę wyrywając się ze szponów koszmaru nawiedzającego mnie co noc.

Zlana potem panicznie rozglądam się wokół.

- To tylko sen, to tylko cholernie zły sen.. – powtarzam jak mantrę.

Zresztą, kogo ja próbuję oszukać. To wcale nie był sen, lecz wspomnienia z najgorszego dnia mojego życia, który miał miejsce dobę temu. Siedzę na krawędzi swojego łóżka w dormitorium dla dziewcząt w wieży Gryffindoru, a moja kołdra leży w całości na zimnej posadzce.  Szybko ją podnoszę i okrywam się po szyję. Po chwili moje oczy całkowicie już przyzwyczajone do ciemności wychwytują kolejne elementy wielkiego pomieszczenia. Ann śpi spokojnie zanurzona w krainie marzeń i przekręca się na drugi bok mamrocząc coś pod nosem. Zupełnie, jakby nie słyszała moich wrzasków. Spoglądam, więc na łóżko drugiej przyjaciółki. Pusto. No tak, normalka. Dorcas pewnie śpi z Syriuszem w Pokoju Wspólnym, albo wpakowała się do sypialni chłopaków. Bez różnicy. To przecież łatwe, w końcu to nie oni mają alarm stawiający na nogi całą szkołę w razie niepożądanej wizyty płci przeciwnej podczas ciszy nocnej. 

W pełni już opanowana po cichu wstaję i podchodzę do okna. Czarne, bezgwiezdne niebo wygląda groźnie, przerażona lekko cofam się w głąb pokoju.

- Gdyby nie wielki półksiężyc rozświetlający mrok, można by pomyśleć, że ciemność zwiastuje coś naprawdę złego. Śmierć - wnioskuję zasuwając zasłony zdecydowanym szarpnięciem.

Zarzucam na siebie bluzę i udaję się w kierunku łazienki. Już po zaledwie dwóch krokach staję bosą stopą na coś kanciastego.

- Auć! Jasne… Bez różdżki mogę zapomnieć o bezpiecznym dojściu do łazienki – mruczę, po czym wściekła na Dorcas i jej bałagan wracam się do szafki nocnej – Lumos.

Z mojej różdżki wyskakuje cienki snop światła i oświetla fragmenty marmurowej posadzki. Jakbym zgadła! Na podłodze leży sterta rzeczy należących do Czarnej, bo któżby inny byłby zdolny pozostawić po sobie taki syf. Krwistoczerwona pomadka, którą kupiłyśmy w Harrodsie, pęknięte lusterko, kostka Rubika od Remusa zatroskanego poziomem intelektualnym przyjaciółki, album ze zdjęciami ode mnie i Ann. Można by tak wymieniać w nieskończoność. Ach, ile ja bym dała, żeby ta pedantka spała przy drzwiach… Mam na myśli oczywiście Ann. Przynajmniej mogłabym bez trudu dojść do łazienki po ciemku nie bojąc się o utratę zdrowia, albo nawet życia. W końcu po torze przeszkód zafundowanym przez Dor, trafiam do celu.

- Już ja jej podziękuję za tę poranną gimnastykę – cedzę przez zaciśnięte usta i odkręcam kran.

Chłodna woda działa kojąco i już po chwili oddycham z ulgą. Spoglądam w lustro i przez moment widzę dawną siebie. Zakochaną Lily Evans bez worów pod oczami, bez zmartwień i nieprzespanych nocy. Dziewczynę pełną energii i miłości do swojego pierwszego, idealnego jak się wydawało, chłopaka. Obraz znika i widzę obecną siebie, dziewczynę z mnóstwem problemów, z sercem pełnym rozterek. Smutna, a raczej rozżalona i wściekła uderzam dłońmi w lustro chcąc, by tak obca mi osoba z odbicia zniknęła. Nagle lustro rozpada się na miliony kawałków, a mnie czeka siedem lat, gdzie tam, całe życie pełne nieszczęścia. Gdy fala złości mija osuwam się na kafelki i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że z moich rąk ciekną strużki krwi. Inteligentnie porozcinałam sobie dłonie, a różdżka leżała na umywalce. Za wysoko, zbyt daleko, nie mogę, nie chcę… Nie zważając na pulsujący ból tak po prostu odlatuję w sen, lecz tym razem spokojny, bez bolesnych wspomnień.

-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! – słyszę znajomy krzyk.

- To sobie nie pośpię, nawet w łazience nie mam chwili spokoju! - pomyślałam zmuszając się do otwarcia oczu.

Jako wzorowa uczennica powinnam natychmiast zareagować, więc spojrzałam nieprzytomnie w stronę osoby stojącej w drzwiach do łazienki z pastą do zębów i szczoteczką w ręce. Na dziwnie znajomej twarzy dostrzegłam przerażenie. Co gorsza, zdałam sobie sprawę, iż to ja jestem powodem owej reakcji. Blondynka swoim cieniutkim głosem z pewnością postawiła na nogi cały Dom Lwa, więc zanim się obejrzałam tłum garnął w moją stronę.

-A to mi sensacja. Evans leży w łazience, co z tego, że w kałuży krwi! Nikogo nie powinno to obchodzić! – chciałam krzyknąć na cały głos, lecz z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

-Lilka, Lilka, ogarnij się! Coś ty najlepszego zrobiła! Ani mi się waż zamknąć oczu, bo ci osobiście przywalę – groziła blondynka – Na Merlina, ile tu krwi. No, co tak stoicie, lećcie po McGonnagal! Oh Remusie, co tak długo…

Gdy mój spowolniony umysł próbował poskładać wychwycone słowa w całość, olśniło mnie, że to nikt inny jak ukochana Ann próbuje zaprowadzić jakikolwiek porządek. Tylko, po co Remus, jeszcze Huncwotów tu brakowało... Ale jak się okazało, ja nie mam nic do gadania.

- Przejście, przejście proszę dla najprzystojniejszych sanitariuszy Hogwartu – usłyszałam głęboki męski głos z pewnością należący do Blacka.

- Od kiedy ty taki grzeczny, właź na chama, a nie na uprzejmości ci się zebrało – zganiła go Dor.

Ale żadne z nich nie miało tego zaszczytu dotrzeć do mnie, jako pierwsze. Nie wiadomo skąd, Potter wleciał do damskiej łazienki z prędkością światła i natychmiast uklęknął przy mnie. Nie do końca świadoma tego, co się dzieje po prostu rozluźniłam mięśnie i nawet nie stawiałam oporu, gdy poczułam, że chłopak bierze mnie na ręce i szybko zmierza w kierunku Skrzydła Szpitalnego.

W mojej głowie była totalna pustka. Po co ta afera, przecież ja tylko rozbiłam lustro, nie chciałam, przepraszam... A te drobne ranki to nic, to nic... Przecież bywało gorzej. Strasznie osłabiona przyległam całym ciałem do torsu Jamesa i oddychałam ciężko, lecz nadal regularnie. Zachciało mi się śmiać, gdy zdałam sobie sprawę, że jestem przecież w koszuli nocnej a ten oto delikwent niesie mnie przez cały zamek! W sumie, to lubiłam owego ktosia. Może nawet bardziej niż powinnam. Zawsze nienawiść przeplatana przyjaźnią i tak od cholernych sześciu lat, jakby się chłopak zdecydować nie mógł. Ja rozumiem wahania nastrojów, hormony, te sprawy. Ale kto tu do jasnej ciasnej jest dziewczyną?! Hmm, może nie wiem wszystkiego.

Ale jestem pewna, że tak być nie powinno. Lubiłam to uczucie, gdy był przy mnie. W tym momencie działał na mnie kojąco, czułam się bezpieczna. Potter zapewniał mi małą cząstkę tego, co utraciłam. Bezpieczna jak wtedy, gdy byłam z Dave’m, kochana, potrzebna, doceniana, po prostu wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. I znów te straszne obrazy zlewające się z rzeczywistością. Dość, dość, mam już dość!

- Ruda, trzymaj się. Jesteśmy już na miejscu – powiedział przejęty James patrząc jak zaciskam powieki.

- Panie Potter, co to ma być. Co się tutaj dzieje… Oh – zaczęła pani Pomfrey – Połóż ją na pierwszym łóżku, o tak. A teraz żegnam!

- Ale, ale ja nie mogę jej tak zostawić! Przecież to moja.. – pyskował dalej Rogacz

- Zdecydowanie bardziej przydasz się później. A teraz przygotuj się na śniadanie i poranne zajęcia, JUŻ! – przegoniła uparciucha pielęgniarka.

Zrezygnowany Rogacz poczłapał w kierunku wejścia, ale nie wyszedł od razu, lecz obrócił się jeszcze i krzyknął:

- Jeszcze tu wrócę, Lily nie daj się!

- DO WIDZENIA PANIE POTTER! – wrzasnęła Pomfrey zamykając drzwi zaklęciem.

Muszę przyznać, że cisza, która zapanowała po wyjściu mojego nadopiekuńczego przyjaciela była jak balsam dla moich uszu i ociężałej głowy. Niewiele pamiętam, bo od razu zostałam brutalnie potraktowana jakimś świństwem, którego zdecydowanie wcześniej na oczy nie widziałam. Więc wpadłam w bezsenny sen, najpiękniejszy prezent, jakikolwiek dostałam od pani Pomfrey.

Gdy otworzyłam oczy natychmiast oślepiły mnie promienie górującego słońca przenikające przez żaluzje. Mrugnęłam kilka razy i wszystko było od razu wyraźniejsze. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co się stało i gdzie obecnie się znajduję. Wyprostowałam się i przeciągnęłam w nadziei, iż obolałe stawy nie dadzą o sobie znać. Niestety, niemal natychmiast odezwał się znajomy ból w okolicy krzyżowo-lędźwiowej.

- Nigdy więcej zasypiania na zimnej łazienkowej posadzce – przestrzegłam się na przyszłość.

Nie minęło 5 minut, a przy moim łóżku pojawiła się pielęgniarka.

- Widzę, że już się obudziłaś – przywitała mnie z uśmiechem - Podałam ci lek znieczulający, który dodatkowo sprawił, że dość szybko nas opuściłaś. Rany na dłoniach niedługo się zagoją, całe szczęście, nie były głębokie. Przepisałam ci maść, która zregeneruje skórę w ekspresowym tempie. Zanim się obejrzysz będziesz mogła ściągnąć te bandaże – oznajmiła wskazując moje ręce.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, iż obie dłonie mam zabandażowane. Jakoś zbytnio mi to nie przeszkadzało, ale nie wiem, co na to moja koordynacja ruchowa, a raczej jej brak.

- Myślę, że możesz wracać już do swojej wieży. Ja już nic nie zdziałam. Śniadanie zostało opóźnione ze względu na wczorajsze zdarzenie, więc jeśli się pośpieszysz, z pewnością zdążysz – powiedziała Pomfrey unikając mojego spojrzenia.

- Czy mogłabym go zobaczyć? – spytałam bez ogródek.

- To nie jest najlepszy pomysł, Dave jest bardzo słaby, ciągle śpi i raczej nikt nie powinien go odwiedzać. Przynajmniej do czasu, aż jego stan się ustabilizuje. Ale i tak cały czas jesteś przy nim… Powtarzał twoje imię – rzekła patrząc na mnie ze współczuciem – I tak już za dużo powiedziałam, idź na śniadanie. A i jeszcze coś. Zażywaj te tabletki, gdy tylko źle się poczujesz. Zrozumiano?

Kiwnęłam głową i wzięłam fiolkę lekarstw w dłonie próbując jej nie upuścić. Wychodząc spojrzałam na etykietkę. ZABURZENIA PSYCHICZNE, DEPRESJA, ATAK PANIKI, HISTERIA. - No pięknie, okazało się, że jestem psychiczna, ale to chyba żadna nowość – pomyślałam wybiegając ze Skrzydła.

Korytarze były puste, pewnie wszyscy są już na śniadaniu. Wpadłam do wieży Gryfonów i od razu skierowałam się do swojej sypialni. Ubranie się, zebranie włosów w niedbałą kitkę i nałożenie lekkiego make-upu maskującego zmęczenie zajęło mi niemal pół godziny! Zwykle ogarniam się w kwadrans, może nawet krócej, gdy jestem już spóźniona. Ale wykonanie tych jakże banalnych czynności z bandażami na dłoniach nie należało do najłatwiejszych. W końcu po wygranej walce z opatrunkiem skierowałam się do Wielkiej Sali. Prawie wszyscy uczniowie siedzieli na swoich miejscach, gdzieniegdzie widniały niezapełnione luki. Wszyscy jedli śniadanie w ciszy pełnej smutku. Ledwo słyszalne szepty zagłuszyły jednak moje kroki, więc niezauważona przeszłam przez Salę i podeszłam do stołu Gryfonów, gdzie moje umiejętności ninja nagle wyparowały. Ann, Dor i Huncwoci rzucili się na mnie i cudem nie wylądowaliśmy na podłodze. O dziwo obeszło się bez żadnych krzyków, wrzasków czy pogróżek w moim kierunku. Chociaż po minie Dorcas można było wyczytać, że ledwo powstrzymuje cisnące się na jej usta słowa. Przyjaciele ściskający mnie bez wytchnienia, a dookoła grobowa cisza. Poczułam się naprawdę niezręcznie, więc szybko zajęliśmy swoje miejsca przy stole. Zjadłam małą porcję musli z jogurtem i kilka maślanych bułek z dżemem. Wymieniając spojrzenia z dziewczynami i resztą ekipy, czekaliśmy na wygłoszenie mowy przez Dyrektora. Po chwili wstał on od stołu nauczycieli, podszedł do mównicy, a wszyscy uczniowie zamilkli.

- Drodzy uczniowie, jak wiecie wczoraj wydarzyło się coś okropnego. Mroczne siły Voldemorta uderzyły w tak znaną i lubianą przez was, uczniów Hogwartu wioskę Hogsmeade – rozpoczął Dyrektor spokojnym tonem marszcząc przy tym niemal niezauważalnie brwi - Zaczęło się od pożaru, który miał odwrócić uwagę od Śmierciożerców zabijających niewinnych mieszkańców. Jak na odważnych i honorowych czarodziei, na których wyrastacie, przystało większość z was nie mogła bezczynnie stać i patrzeć na to mrożące krew w żyłach widowisko. Dlatego podziwiam i darzę wielkim szacunkiem tych, którzy wzięli udział w bitwie przeciwko siłom zła. Dzięki wam, moi kochani, część Śmierciożerców została rozbrojona i eskortowana do Azkabanu, niestety większa grupa uciekła, gdy okazało się, że nie mają z nami żadnych szans. Wielu uczniów było rannych. Ponieśliśmy niewyobrażalne straty, choć poległo zaledwie kilku uczniów, nie jestem w stanie opisać tego, co dzieje się w moim sercu. Bo śmierć każdego młodego czarodzieja to szala zwycięstwa przechylająca się na stronę Voldemorta i wielka tragedia dla magicznego świata – oznajmił cicho zdejmując z haczykowatego nosa okulary-połówki - Tak, więc dla godnego upamiętnienia tych dzielnych ludzi ogłaszam w szkole żałobę trwającą przez dwa dni, do piątku włącznie. Zajęcia zostaną odwołane, zamiast tego poświęcimy ten czas na chwilę refleksji oraz pomoc w odbudowaniu wioski. Przestrzegam, iż nie będę tolerować żadnych wybryków ani dowcipów – tu spojrzał w stronę Huncwotów słuchających Dumbledore’a z niezwykłą uwagą - Przez ten czas postarajcie się, aby pamięć o waszych szkolnych kolegach nigdy nie została zatarta.  Teraz symboliczna minuta ciszy, a następnie sowy zaniosą listy kondolencyjne do rodzin poległych wczorajszego dnia – swoją przemowę zakończył Dyrektor krótkim machnięciem różdżki, z której wystrzeliły iskry tworzące wszystkie cztery symbole Domów łączące się w całość.

Następnie rozpadły się one w pył ukazując zdjęcia zabitych uczniów. Pięciu chłopców i trzy dziewczyny, uczniowie Hufflepuffu i Ravenclawu, ale również jedna dziewczyna z Domu Lwa. Uczennica ostatniego roku, niezbyt ją kojarzyłam, lecz słyszałam, że miała zadatki na Aurora... Żadnego poległego ze Slytherinu, niemal czułam gniew narastający w moich kolegach. Taryfa ulgowa wychowanków Domu Węża z pewnością nie ujdzie im na sucho. Poczułam się naprawdę źle, przemowa była piękna i wzruszająca, ale również przywołała niechciane wspomnienia. Mimowolnie sięgnęłam do kieszeni po fiolkę z lekarstwami. Jeszcze raz zerknęłam na etykietkę i przeprowadzałam walkę sama ze sobą. Mimo wszystko wysypałam na rękę trzy kapsułki i natychmiast je połknęłam. Nie wiedziałam ile powinnam ich zażyć, ale strach i panika powoli ustępowały. Zatroskane miny moich przyjaciół mówiły same przez się.

Po śniadaniu udaliśmy się do Pokoju Wspólnego by przygotować się do dzisiejszego dnia. Według planu, nasz rocznik zostaje do południa w szkole i opiekuje się młodszymi, co oznacza nudy. Dopiero po południu wyznaczone osoby ruszają do Hogsmeade. Gdy tylko przekroczyliśmy portret Grubej Damy oczekiwałam jakiś wyrzutów albo przynajmniej reprymendy. Nic takiego nie miało miejsca. Wszyscy usiedliśmy przy kominku, a Ann i Dorcas mocno mnie objęły.

- Wiesz Lily, miałam straszną ochotę na ciebie nawrzeszczeć, ale gdy Ann opowiedziała mi o tym, jak cię znalazła.. – zaczęła Czarna.

- Zrozum Ruda, nie jesteśmy twoimi wrogami. Wręcz przeciwnie, martwimy się o ciebie i jesteśmy od tego, żebyś przyszła z nami pogadać, mogła się wypłakać czy coś – kontynuował Łapa.

- Dla każdego to ogromny szok, więc tobie musi być jeszcze ciężej. Ale Dave żyje i na pewno z tego wyjdzie, w końcu to Dave – pocieszał mnie dalej Remus.

- Po prostu nie rób nic głupiego i zażywaj te tabletki, gdy tylko cię poznałem, od razu wiedziałem, że z tobą coś nie tak – zażartował Rogacz.

Wszyscy spodziewali się pewnie wielkiego wybuchu jak erupcja wulkanu albo co, ale ja zamiast tego wstałam i rzuciłam mu się na szyję. Oniemiały Potter jedynie objął mnie delikatnie i pocałował w czoło. Ukradkiem zauważyłam jak Syriusz podnosi kciuk do góry, a Dor szturcha go łokciem. Nie wiem, czemu to zrobiłam, impuls. Ale wcale tego nie żałowałam, brakowało mi bliskości drugiej osoby. Tej ciepłoty ciała i oparcia. Po chwili opamiętałam się i zaczerwieniona jak burak odsunęłam od Pottera.

- No dobra gołąbeczki, koniec romansowania. Co powiecie na spacer po Błoniach? – zaproponowała Ann chwytając Remusa za rękę.

Przewróciłam teatralnie oczami. Było chłodno i wcale nie chciało mi się gdziekolwiek łazić, lepiej gdybyśmy posiedzieli przy ciepłym kominku..

- Ruda, nie przewracaj tak oczami tylko zbieraj się, migiem – powiedział Remus.

- Ja chętnie pomogę – wyrwał się Rogacz ciągnąc mnie za ramię w stronę mojej wielkiej szafy.

Tak, więc wszyscy udali się na Błonia, a ja z Potterem utkwiłam w mojej sypialni. Wybrałam czekoladowy sweter i poprosiłam uprzejmie kolegę o podanie mi go i dołączenie do przyjaciół w jak najszybszym tempie. Jako, że ubranie głupiego swetra sprawiło mi wiele trudu, a Potterowi radochę jak nigdy dotąd, postanowiłam wyręczyć się Rogaczem po raz kolejny. Chłopak nałożył mi sweter i delikatnie musnął palcami moją szyję. Poczułam jego ciepły oddech na swoim karku. Położył dłonie na mojej talii i obrócił mnie do siebie. Spojrzał mi głęboko w oczy. O dziwo nie dostrzegłam w nich drwiny czy arogancji, które są znakami rozpoznawczymi tego Gryfona, lecz zatroskanie i obawę. Jak zaklęci zaczęliśmy się ku sobie zbliżać. Poczułam silny i niesamowicie męski zapach perfum, a następnie jego słodkawy oddech zaparł mi dech w piersiach. Nasze usta dzieliły milimetry, niemal czułam krew pulsującą w jego wargach. Tak bardzo chciałam znów poczuć to ciepło rozchodzące się po całym ciele... James ledwie musnął moje wargi, gdy nagle drzwi od mojej sypialni otworzy się  z hukiem. Oboje podskoczyliśmy jak oparzeni momentalnie się od siebie odsuwając, a naszym oczom ukazał się nikt inny jak Peter Pettigrew.

- Czy ktoś widział moje zapasy? – spytał roztrzęsiony Glizdek najwidoczniej nie zdając sobie sprawy z wagi sytuacji. – Gromadziłem je prawie całą zimę, a teraz jakby przepadły – zaszlochał przybity i wyszedł z dormitorium nie zwracając na nas większej uwagi.

Spojrzałam ukradkiem na Pottera czerwonego jak burak. W tym samym momencie wybuchliśmy śmiechem, od którego po trzech minutach rozbolał mnie brzuch. Idąc na Błonia zupełnie zapomnieliśmy o tym, co działo się zanim Peter wszedł do sypialni. Taką przynajmniej miałam nadzieję. Co chwilę wspominaliśmy niesamowite wyczucie czasu naszego kolegi, który zwykł pojawiać się w nieodpowiednim miejscu i o nieodpowiednim czasie.

- Pamiętasz jak o trzeciej nad randem w Boże Narodzenie wpadł do kuchni i zgarnął wszystko co było na ladzie? Ponoć skrzaty ścigały go po całym piętrze -  zaczął Rogacz.

- O albo jak weszliśmy po raz pierwszy do Miodowego Królestwa a on wsadził głowę do kotła z wybuchowymi krówkami? – kontynuowałam wybuchając salwą śmiechu za każdym „pamiętasz”, „albo wtedy gdy” bądź „zdecydowanie najlepsze było”.

Taka rozmowa mogłaby trwać w nieskończoność. To lubiłam w Potterze, tę spontaniczność i swobodę, jaką okazywał, mimo ostatnich wydarzeń. Dopiero, gdy dotarliśmy do grupy naszych przyjaciół siedzących nad brzegiem jeziora zrozumieliśmy, że nie powinno być nam tak do śmiechu. Poczułam się naprawdę okropnie. Śmiałam się w najlepsze, a w Zamku opłakiwano poległych. Usiadłam między dziewczynami i w milczeniu patrzyłam w stronę jeziora. Każdy z nas nad czymś intensywnie myślał. O przyjaciołach, rodzinie, związkach, a także o tym, jak łatwo można to wszystko stracić. Moje myśli pognały ku Dave’owi. Mimo, że zerwaliśmy ze sobą w połowie marca, półtora miesiące temu, nadal żywiłam do niego silne uczucia. Nie mogłam na to nic poradzić, wiedziałam, że z czasem one osłabną, zatrą się i po prostu znikną.

Ale każdy moment, gdy na niego wpadałam w szkole lub na korytarzy, jego uśmiechy, w których się zakochałam. I to zachowanie, jak gdyby nic się nie stało, jakbyśmy się nie znali, a między nic nigdy nie było. Bolało, cholernie bolało. Zdecydowanie bardziej wolałam otwartą nienawiść, niż zwykłe ignorowanie, unikanie i udawanie, że to, co kiedyś nas łączyło, tak naprawdę było zakłamaniem... Tak właśnie działał mój były. Próbowałam skierować to na tory przyjaźni, koleżeństwa, a później zwykłej znajomości, ale nie doczekałam się odzewu z jego strony. Najwidoczniej nie chciał mieć ze mną do czynienia, łatwo przyszło, łatwo poszło. Pewnie zapomniał o mnie po tygodniu, pewnie ani razu nie zapłakał, nie pożałował swojej decyzji. W takich momentach czułam się jak śmieć, jakbym nic nigdy nie znaczyła. A mi było tak ciężko się po tym pozbierać. Nadal uważam, że sporo przede mną, ale i tak jest lepiej, niż było miesiąc temu. Czas leczy rany, coś w tym jest. Odwieczna mugolska mądrość. Do oczu mimowolnie napłynęły mi łzy, ba, ciekły strumykiem po moich zaczerwienionych policzkach.

Ann i Dorcas doskonale wiedziały, o czym, a raczej, o kim myślę. Bez słowa przytuliły się do mnie, a ja wyjęłam po raz kolejny tabletki przepisane przez Pomfrey. Tym razem wzięłam dwie, choć wcale nie chciałam, by efekt był słabszy niż nad ranem. Uśmiechnęłam się do pozostałych i gdy moje oczy napotkały wzrok Rogacza, ten zerwał się z miejsca i pobiegł w stronę Zakazanego Lasu. Chciałam go zawołać, powiedzieć, żeby wrócił, ale nie wiedziałam jak to zrobić.

- Hej, Rogasiu, gdzie tak pędzisz? Ej, stary… Wracaj imbecylu jeden! – stopniował Łapa po czym zerwał się z miejsca i popędził za przyjacielem.

- Ale tak właściwie, to co się stało? Coś przegapiłem? – mruknął Remus budząc się ze swojej drzemki.

- Wydaje mi się, że będę miała niemały problem żeby odpowiedzieć ci na to pytanie, bo pierwszy raz w tym miesiącu nie mam pojęcia, o co mu do jasnej ciasnej chodzi.. – poinformowała nas Dorcas słynąca z intuicji do humorów męskiej części naszej ekipy.

- Ty możesz nie wiedzieć, ale ona - tu bezczelnie wskazał na mnie palcem - na bank wie o co poszło – rzekł Lunatyk uśmiechając się perfidnie w moim kierunku.

- Tym razem cię rozczaruję, ale ja RÓWNIEŻ nie wiem, o co chodzi temu zapatrzonemu w sobie lowelasowi – odparłam spokojnie zrywając się z miejsca i wędrując w stronę Zamku.

Nie obejrzałam się przez ramię, ale wiedziałam, że zostawiłam resztę z szeroko otwartymi buźkami. Zbliżała się pierwsza, więc udałam się na obiad. Nie byłam jakoś specjalnie głodna, ale nie wiedziałam, dokąd miałabym się udać w tej chwili. Zjadłam trochę ryżu z kawałkami kurczaka w sosie słodko-kwaśnym, zjadłam na deser tropikalną sałatkę owocową i wzięłam ze sobą do pokoju kilka muffinem z kawałkami czekolady. Istna uczta.

Weszłam do PW Gryfonów z obawą, iż panuje tam istny chaos, do którego doprowadziły maluchu, ale na szczęście miło się rozczarowałam. O dziwo dzieciaki siedziały grzecznie i odrabiały lekcje, a te ambitniejsze czytały rozdziały do przodu. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu do koleżanek z rocznika, które w przeciwieństwie do mnie uwielbiały dzieci...

Zaszyłam się, więc w swojej dziupli. Najpierw ogarnęłam pokój, co zabrało mi sporo cennego czasu. Bandaże nadal skutecznie utrudniały mi życie. Następnie rzuciłam na pobliski fotel szatę oraz sweter i przebrałam się w ulubione, luźne, szare dresy. – Od razu lepiej- pomyślałam i usiadłam przy toaletce. Rozczesanie włosów trwało niemal wieczność, ale w końcu jakoś wyglądały. Nieźle zmęczona położyłam się na łóżku i sięgnęłam po „ Powtórka przed pierwszym egzaminem decydującym o twojej PRZYSZŁOŚCI. Materiał do SUM-ów w pigułce. Z nami zdasz! O ile to przeczytasz…” Niezła mi to pigułka, raczej cegła ważąca dobre dziesięć funtów* A do egzaminów zaledwie miesiąc, nie zdam, nie zdam jak nic.

Spojrzałam na zegarek, dwadzieścia po trzeciej. Czyli wszyscy moi przyjaciele są już dawno w Hogsmeade i próbują jakkolwiek pomóc poszkodowanym. Całe szczęście mnie to ominęło. Z racji na wizytę w Skrzydle, leki i te bandaże. Byłabym tam zupełnie bezużyteczna. Całe popołudnie spędziłam, więc na nauce i powtórkach materiału. Tuż przed kolacją zaszłam jeszcze do biblioteki i oddałam sześć książek, by wypożyczyć kolejne osiem. Już nawet nie działał na mnie wzrok bibliotekarki spoglądającej ze współczuciem na stale rosnącą liczbę książek wypożyczonych przeze mnie od początku nauki w Hogwarcie.

- Wingardium Leviosa – skierowałam zaklęcie na pokaźny stosik książek i wyszłam z biblioteki.

Po drodze do wieży Gryffindoru zatrzymałam się kilka razy i poświęciłam trochę czasu na uprzejmą wymianę zdań ze znajomymi. W końcu nigdy nie wiadomo, czy to nie nasza ostatnia pogawędka. Czas leciał nieubłaganie szybko, więc przejrzawszy kilka stron kolejnej „cegły” udałam się na kolację. Martwił mnie trochę fakt, iż moi przyjaciele nie zjawili się do tej pory. Może wrócili, gdy byłam w bibliotece? Weszłam do Wielkiej Sali i od razu się uspokoiłam. Choć posiłki nadal przebiegały w ciszy, na twarzach uczniów biorących udział w odbudowie Hogsmeade było widać zadowolenie i satysfakcję. Zajęłam swoje stałe miejsce i zaczęłam słuchać rozemocjonowanej Ann opowiadającej o wyczynach Remusa, Syriusza i Jamesa, który znalazł się po chwili poszukiwań. Potter siedział cicho obok Łapy i wydawało się, że wcale nie słyszy tego, o czym mówi blondynka. Odizolował się czy co. Skupiony mazał widelcem po swoim talerzu. Gdy Lunatyk do niego zagadnął, ten zbył go niegrzecznie machnięciem ręki. Wypił ostatni łyk herbatki regenerującej (z ziół profesor Sprout specjalnie wyhodowanych dla zmęczonych uczniów) i wyszedł z Sali bez słowa.

- A wtedy Syriusz wraz z Remusem odbudowali dom praktycznie jednym zaklęciem! Nie wiedziałam, że istnieje taki rodzaj magii. Peter oczywiście pognał do Miodowego Królestwa, które nie ucierpiało tak jak inne budynki, i ponoć „pomagał” w układaniu towarów na półkach. James za to nie mógł znaleźć sobie miejsca. Myślałam, że Łapa go nie znajdzie w tym Lesie, ale na szczęście wrócili na czas. Więc James chyba robił coś przy Trzech Miotłach, co nie? – opowiadała niezwykle podniecona dziewczyna

Ja jednak nie słuchałam jej już dalej. Dręczyło mnie zachowanie Pottera. Co on sobie wyobraża?! Że może od tak uciekać i strzelać fochy, Bóg jeden wie, za co! Powróciłam myślami do dzisiejszego przedpołudnia, gdy Peter wtargnął do mojej sypialni w dość kluczowym momencie. Miło było to wspominać, oczywiście, nie wizytę Glizdka, tylko zajście z Potterem rzecz jasna... Ale dobrze, że nic między nami nie zaszło. Nie jestem gotowa, nie chcę go zranić. Zranić siebie… Mniejsza z tym, będę musiała z nim porozmawiać.

- A właśnie! Ktoś może wie, co dzisiaj strzeliło Rogasiowi do tego pustego łba? – spytała Dor przeżuwając tosty z serem.

Nikt nic nie wiedział, wszyscy spojrzeli wyczekująco w moją stronę. W końcu któreś z nas musiało coś wiedzieć, cholera padło na mnie. Lecz mimo presji przyjaciół nie odezwałam się ani słowem. Po prostu posłałam im tak dobrze znany uśmiech i wszystko było już jasne.

*Jeden funt to ok. 0,453kg